Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.26
Beni derinden etkileyen, bir şeylere kızdığımda, küstüğümde, üzüldüğümde değer mi,boşver bu da geçer diye düşünmeme neden olan kitaplardan bir tanesi.
Vay vay vayy bu seri ne olmuş böyle yahu... Elit için karakterler dengesiz demiştim seri daha ayarsız çıktı :) 2. kitabından bu kadar gıcık kapıp sonraki kitabını bu kadar beğendiğim bir seri oldu mu hatırlamıyorum. Şaşırttı beni ;) Aslında pek niyetli değildim Elit'den sonra okumaya, hatta dedim boşver Deniz zorlama... Sonra bir baktım 3. kitabın puanı bayağı bir yüksek, e yorumlarda yıldızlar havada uçuşmuş, resmen merakım kabardı. Kabul ediyorum serinin açık ara en iyi kitabıydı. Yazar 2. kitapla canımıza okusa da bu kitapta olaylar, heyecan tavan yapmış diyebilirim. America ilk yarıda beni hala fıtık etse de, çiftin sadece iki laf ederek çözebilecekleri sorunları boş yere sakız gibi uzasa da yine de iyiki dayanmışım da okumuşum dedim. Maxon çoook tatlıydı ♥ Elit'deki saçmalıklardan sonra aşklarına inanmak bana zor gelse de dişimi sıktım resmen... Muradımıza ermiş olduk ;) Maxon'ın bazı sahneleri beni benden aldı diyebilirimm ♥ Son kısımlar bana biraz zorlama gelmese 5 yıldızı bile kapabilirdi bence... Bayağı heyecanlandım kitabı okurken... America'yı mihraba Aspen'in götürmesi beni sinir etti resmen! Bir de onu da boşta bırakmayıp Lucy ile baş göz etmiş yazar hıhhh :P Onun dışında gayet iyiydi. Hatta kızdım yazara bu kitaptaki olayları, aksiyonu diğer kitaplara da yaysaydın ya ne olurdu diye? Şuan hazır başlamışken Prens ve Muhafazı da okusam mı diye düşünmekteyim. Maxon candır da Aspen'den hiç hazetmiyorum yahu ;) Herkese iyi okumalar :)
Paula Hawkins çok başarılı bir ana karakter yaratmış öyle ki bazen çok sevdiğiniz hatta salırıp teselli etmek ''boşver be kardeşim allahından bulsun pislik'' diyerek sövmek istediğiniz ama bazen de sinirden deliye dönüp '' Yahu Rachel yine aynı mallığı niye yaptın bacım? akıllanmıyor musun sen be kardeşim? diyerek ağzına vurasınız gelen bir ana karakter. Kitabı iki günde okudum ve üzerinden yaklaşık iki ay geçti fakat öyle bağlanmışım ki kitaba yada ana karaktere bilemiyorum aklıma her geldiğinde tekrar okumalıyım diyorum sanırım özlüyorum. Eğer okumadıysanız kesinlikle öneriyorum ve okurken empati yapmanızı tavsiye ediyorum. İnsan psikolojisinin böylesine akıcı bir o kadarda gizem dolu bir polisiyeye böyle güzel işlenmesi açıkcası beni hayran bıraktı.
Herşey düzenli ve yolunda giderken, amaaann boşver birşey olmaz diyerek elini salladığında artık o hayatı sürmeye başlarsın. Bu boşvermişlik karakterine ve hayatına işler. Herşey değişir o günden sonra... İdealist ve tığ gibi güzel bir kadınken, boşvermiş ve şişman bir biçimde yalnız başına tek hücreli odanda ölüverirsin. Ölünü bile günler sonra bulurlar...
İşte bu kitapta tam olarak bunları anlatmaktadır. Güzel ve bir zamanlar beni etkileyen kitaplardan birisi olmuştu.
55 syf.
9/10 puan verdi
Kişisel gelişim kitaplarını eleştirdiğimde beni çarmıha gerip domateslemek isteyenlere sesleniyorum, bırakın elinizdekini de Ermişin okyanusundan susuzluğunuzu gidermeye gelin, hem hepimize yetecek kadar var meraklanmayın.
Bu kitap hakkında hali hazırda çok güzel incelemeler yazılmış, birçok farklı açıdan yaklaşılmış. Benim vurguladığım nokta ise bir dostunuza veda ederken ayak üstü yapılan sohbetin doyuruculuğu ve verdiği hazzın üstünlüğü olsun. Çünkü Ermiş tam da bu tarzda yazılmış.
Tam da ihtiyacımız olan noktaları hep tam onikiden vurmuş. Kitaptaki didaktik aforizmalar mükemmel ama daha da mükemmel olan kitabın üslubu sanırım. Sabahattin Ali okumalarından sonra güzel üslup hastalığı bana da bulaştığından bu konudaki arayışımı şu kısacık kitapla doyurmak şaşırtıcıydı. Bazı cümleleri aynı hazzı alabilmek için tekrar tekrar okudum diyebilirim.
Sohbet tarzında ve samimi üslupla yazıldığından kitabın içindeki dünyaya hemencecik adım atmış buldum kendimi. Bu yüzden Ermiş'e ; "Gel boşver gemiyi, bi' çay içelim dertleşelim seninle" diyesim geldi.
Acının da hayatın bir parçası olduğunu bir türlü kabullenemiyoruz, Ermiş kabullen diyor, diğer türlü diyalektik anlayış gereği zevki de algılayamazsın diyor. Ama diyorum keşke hayatın kanunları böyle olmasaydı, ne olurdu ki kötülüğün olmadığı, insanların ve bilhassa hayvanların birbirini vahşice yemediği bir dünya olsa ? Diyorum da kalıyorum. İyisi mi bunları pek fazla düşünmemek.
Ben sonunda erdim galiba, siz de ermek istiyorsanız, açık adres elinizde. Keyifli okumalar :)
Beni boşver. Konu ben değilim ki. Hiçbir zaman da olmadım. Asıl sen kimsin? Senin heyecanların neler, tutkuların neler, hayal kırıklıkların neler? Şu hayatta başın sıkıştığında ilk kimi ararsın? Seni karşılıksız seven insan kimdir, ne bok yersen ye seni bağrına basacak insan kimdir? Eğer böyle biri varsa bu akşam onu ara, halini hatrını sor bu vesileyle. Yoksa sen de bir gün benim gibi yapayalnız kaldığında, ufacık bir şeyi danışmak için bile arayacak kimseyi bulamazsın. Bu sözlerimi harcanmış yıllarımın manifestosu olarak kabul edebilirsin. Çünkü büyük bir tecrübeyle konuşuyorum, tecrübe ıstıraptır güzelim ve zannettiğinden çok daha fazla ıstırap çektim. İstersen sonra yine araşalım, daha 64 dakika bedava konuşma hakkım var çünkü.
Aslında yakın zamanda okumayı planladığım bir kitap değildi, fakat kitapçıda sıra beklerken kasaya yakın bir yerde gözüme çarpınca istemsizce aldığım kitapların arasına ekleyiverdim.
Kitabın anlattığı aşk düşüncesinden ziyade kahramanın farklı durumlarla ilgili yaptığı eleştirileri ve düşüncelerini okumak keyif verdi diyebilirim. Kitabı belli bir
Hakkında çok uzun zaman önce (10 yıldan fazla) bir yere şunları yazmışım. Belki şimdi tekrar okumam gerekiyordur:
- Kitap 4 günlük gayretli bir okuma seansı sonucu bitti. Kapattım yanımdaki masaya koydum. Sigara yaktım; düşünmeye başladım. Ben tutunamayan değildim. Üzüldüm. Sonra neden üzüldüğümü düşündüm. Ben ne Selim Işık ne de Turgut Özben idim. Yani bir kitap okumuştum ve 'abi adam beni anlatmış' diyeceğim tek bir satır yoktu kitapta... Ee, peki ben insanların ilgisini kendi üzerime nasıl toplayacaktım. Aman dedim boşver kim nereden bilecek. aradan günler geçti bir ortamda kitabın konusu açıldı. 'Abi' dedim 'kendimden çok şey buldum kitapta. Ben yazsam böyle bir şey yazarmışım herhalde...' Yıllar sonra bambaşka bir ortamda konu yine tutunamayanlara geldi. 'adam güzel kitap yazmış' dedim. 'baksanıza tutunamayanlık ne kadar popüler...'
