Galiba Dostoyevski amca bu kitabı kalplerimiz ezilsin diye yazmış.. Öyle ya taşı taşa ezdirmek de ona yakışırdı.. "Alın dedi size kalplerinizden daha büyük bir taş.. Yer çekimine güvenerek taaa uzaydan bırakıyorum bu taşı, belki özünüze geri dönersiniz diye..." Dostoyevski'nin kitaplarında yer alan yoksulluk temasının işlendiği bu çaresizlik duygusu beni öylesine etkiliyor ki nefret ediyorum insan icadı olan birçok şeyden.. Gerçekten tüm ruhum eziliyor okurken.. Sayfaları değiştirmiyorum da sayfalar yüzüme çarpıyormuş gibi hissediyorum.. Ve bu kitapta ilk kez bu denli hikayeye müdahale etmek istedim.. Yazılanları değiştirmek istedim.. Bir kalem verilsin bana dedim, tıpkı hayalimde tasavvur ettiğim bir Oğuz Atay gibi yazayım.. Yaptım da.. Ben yazarken farklı bir boyuttan fısıldandığına inanırım, bir sözcü olduğumuza kimi zaman... Bazen olanların önüne geçemeyiz yazarken ama yine de dur diyecek gücümüzün olması gerekir.. Hep derim Dostoyevski manevi amcamdır diye.. :) İşte bunun sağladığı bağa inanarak bu hikayenin sonuna bir sayfa ekleme yaptım.. İnanıyorum ki zamanın sonsuz döngüsünde bir şeyleri değiştirdim.. Benim başka türlü kalbime oturan bu taştan kurtulma şansım yoktu.. Galiba başka bir şey yazamayacağım.. Diyemem size şunu anlatıyor bu kitap diye, diyemem çünkü hissettiklerimi nasıl ifade etsem de kitaba eş değer bir ruh ve inceliğe kavuşsa bilemiyorum.. Benim bugün kalemim yetersiz kalıyor anlatmak için.. 
İnsancıklar 
Fyodor Dostoyevski
- Annen var mı senin?
- Var tabiî.
- Ne iş yapar?
- Çamaşıra gidiyor.
- Sen ne olacaksın büyüyünce?
- Ben mi? dedi.
Gözlerini gözüme kaldırdı. İkimiz de mavi mavi baktık.
