Varoluşunu sorgulayan bireyin yalnızlığı, çevresine ve hatta kendisine yabancı kaldığı bu eserde kişi, çevresindeki olaylara olağan ve soğukkanlı gözle bakmıştır.
Daha ilk satırlarında anlıyoruz ölümü ve yaşamı normal kabul ettiğini. “Bugün annem öldü. Belki de dün,bilmiyorum.”
Annesi öldüğünde cenaze işlemleri için gittiği bakımevinde ikram edilen kahveyi içmesi,çok güzeldi diye belirtmesi,çevredeki ağlayan insanların artık susmalarını istemesi,insanların ona ‘Nasıl olsa bir gün öleceğiz’ diye teselli verirken ‘Ben de öyle düşünüyorum.’diyerek durumu olağan kabul etmesi, cenaze günü çevreyi incelemesi, her ayrıntıya dikkat etmesi, ertesi gün yüzmeye gitmesi, ölüm kavramına karşı soğukkanlı duruşunu apaçık bir üslupla ortaya koyduğunu göstermektedir.
Varoluşçulukta hayatın ‘saçma’ olduğu düşüncesi ve ‘başkaldırı’ ile mümkün olan (Kafka’nın Dönüşüm ‘ü gibi) savunma mekanizması devrededir. Camus’ya göre saçma ;Tanrının olmayışı ile hayattaki yaşanılanların anlamsız oluşudur. Hapishanede yanına gelen papazın kendisine “Senin için dua edeceğim.” dediği an çılgına dönmüşçesine ona bağırması,dua etmemesini söylemesi, bir an önce papazın yanından gitmesini istemesi buna bir kanıttır.
Eserin anlatım özelliklerine değinirsek; oldukça sade, duru ve akıcıdır. Keyifli okumalar dilerim.
