ne okuyorum ben diye diye serinin sonuna geldim. son derece akıcı olduğunu defalarca söyledim ki devam etmemin nedeni de zaten buydu. yazar saçmalığın dibine vursa da bir şekilde okutuyor işte... cehennem makinelerinde de aynı şey olmuştu. onunla aramızda nefret-sevgi ilişkisi oluştu artık =) çünkü dayanamayıp magnus-alec kitapları hariç (...) diğer kitaplarını da okuyacağım, kendimi biliyorum, bir şeyi yarım bırakmaktan nefret ederim.
kitaba gelirsek her şeyin tam olarak bitmediğini açıkça söyleyebiliriz. Magnus'un dediklerine sonuna kadar katılıyorum. bir tarafa zorla her şeyi yüklersen barıştan çok savaş elde edersin. ama gölge avcılarındaki şu üstün ırk olma muhabbeti beni serinin başından beri delirtiyor zaten.
yine sarah j. maas'tan çok alıştığım epik savaş kitap boyunca bir türlü gelmedi ve bu sefer gerçekten beklemiştim, göremeyince üzüldüm. son kitaba da çok yakışırdı. (serinin en iyi kitabı cam şehirdi benim için ve öyle kaldı böylece) tabi sadece yine kaçamak dövüşler oldu ne yazık ki... yaklaşık 800 sayfa boyunca neredeyse hiçbir aksiyon okumadık... Bari Sebastian ile azıcık dövüşseydiler dedim o da olmadı, çat kalbine kılıcı yedi. Gerçek Jonathan'ı görmek beni üzdü, keşke kurtarılabilseydi. Jem'in geri gelmesi ise benim için büyük şok oldu! son sahnede Tessa ile beraber görünce mutlu oldum.
Emma resmen yeni hikaye için araya sokuşturulmuştu...
Simon =( neden serinin başından beri her yükü bu zavallıya yüklediler anlamadım. sevdiğim tek karakterin başına gelmeyen kalmadı.
geri kalan tüm karakterleri zerre kadar sevemedim o nedenle ne üzüntülerini ne de mutluluklarını içselleştiremedim maalesef.
