"Çağımızın hastalığı bu; sevilen gider, kalbini ortaya koyarak seven kaybeder."
Yar ile hoş ise âşık, deme gitsin. Dünya tozpembedir, her yerden bir güzellik fışkırır, dünya hayranlıkla seyredilen bir mutluluk tablosu gibidir. Yâr ile küslük girmişse araya dünyayla aramızda da fersah fersah uçurumlar açılır. Hayat çok zorlaşır, en küçük bir sorumluluk bile çekilmez hâle gelir. Konuşmak gelmez kimseyle insanın içinden, kılını kıpırdatmak bile istemez. Ondan iyi haber getirmeyen yele bile tahammül edemez, sevgiliden konuşmayan tüm sözler iğne olup batar derisine ve “Yeter, susun, kıpırdamayın artık, her şey fazla bu dünyada!” diye bağırmak ister âşık.
Sayfa 192Kitabı okuyacak
Beyin ve zihin hakkındaki bütün bu kurgulamalar iyi hoş, ama ya bilinçle ilgili hisler ne olacak?
ölüm,
garip,
iğrenç,
korkunç bir böcek olsa...
ve yoldan geçen birinin
yakasına konsa.
siz de onu görseniz.
yolda durdurup:
Bu yeni eklenen alemde hoş iklimler, kıymetli madenler keşfedildiği takdirde milletler arasında yine senin benim kavgaları çıkarak ne savaşlar olacak, yine ne kanlar dökülecekti.
Sayfa 60
I found my love in Samsun
Ama bir müneccim olmadıgım için o anın hoş bir esprisi olarak"Portofino"sonradan daha mantıklı gelmişti bana. Hatta iyice cıvıyıp son nakaratı"I found my love in Samsun" şeklinde söyleyebilirdim.
Yoo, söyleyemezdim. Pistte yaşanan ne olursa olsun, bir orduevi orkestrası her zaman dikkatli olmak zorundadır çünkü.
Bir gün Âişe annemizin (radıyallah u anhâ) anlatıldığı bir sohbette hocamız şöyle demişti: “Benim annemin annem olduğunun belgesi nüfus kimliğimdir, Âişe annemin annem olduğunun belgesi ise Kur’an-ı Kerim’dir.”
Bu söz o kadar hoşuma gitmişti ki, elimdeki kâğıda yazmıştım. Onlar bizim annelerimizdir. Bundan dolayı peygamber hanımlarından kuru bir dille sadece Hz. Hatice ve Hz. Âişe diye hitap edilmesini pek hoş bulmamışımdır. Bu tabir yanlıştır demiyorum. Ancak Hz. Hatice yerine Hatice Annemiz (radıyallahu anhâ) diye hitap etmek daha da güzel değil mi?
*Nurettin Yıldız
Yunus, dizginsiz bir kargaşalığın fırıl fırıl dönen derinliğine öyle bir iniş iniyor ki, kendini bekleyen açılmış ağza ne zaman girdiğinin farkına bile varmıyor. Ve balina, beyaz dişlerini, Yunus'un zindanına bir parmaklık gibi şırak diye indiriyor. İşte o zaman Yunus, balığın karnından Tanrıya yalvarıyor. Şimdi Yunus'un duasını dinleyin de ders alın bundan: Günahları çok büyük olan Yunus, hemen kurtulmak için ağlayıp sızlamıyor. Bu korkunç cezayı hak ettiğini biliyor. Tüm kurtuluş umudunu Tanrıya bağlıyor. Ve artık yalnız bununla yetinerek, bütün dertlerine, acılarına karşın, Tanrının kutsal varlığına yüz sürüyor. İşte, gemici kardeşlerim, gerçekten, yürekten pişmanlık buna derler.
Yunus bağışlanmak istemiyor, cezasına şükrediyor. Bu davranışının Tanrıya ne denli hoş göründüğünü, sonradan, Yunus'un denizden ve balinadan kurtulmasıyla anlıyoruz. Gemici kardeşlerim, Yunus'u gözünüzün önüne getirişim, onun günahından değil, pişmanlığından örnek almanız içindir.
Günah işlemeyin, ama işlerseniz, Yunus gibi pişman olmaya bakın."
Sayfa 94
