Canlılar ölür ama her zaman ölü kalmazlar.
''...
... Kıymık dolaptaki müzik aletlerinden birine usulca dokundu.
'Ne güzel,' dedi. 'Cilalı.'
...
'... Senin olsun ister misin?'
Bu soruya hayır diyebilir miydi? Tabii ki, 'Evet!' dedi. 'Çok sevinirim.'
...
Müzik aletinin derinliklerine üflerken yeni bir şey öğrenmişti; sicunun her bir kanalından farklı bir ses çıkıyordu. Farklı sesleri farklı insanlara benzetti Kıymık.
'... Anneannemle ben, iki farklı ses, bugün neşeli bir şarkı çaldık. Yarın belki ben Baldudak'la güzel bir şarkı çalarım. Neden olmasın?'
İçi içine sığmıyor Kıymık'ın.
Yüreğindeki buz çözülmüş, kuşlar şarkı söylemeye başlamıştı.
O akşam Kıymık kendini çok mutlu hissetti. Sicuyla bir süre oyalandı. Notalar onu kanatlarına oturttular, yıldızlara doğru yolculuğa çıkardılar. Yüreğinde cıvıl cıvıl bir melodi çalıyor, tülden giysiler giymiş küçük balerinler dans ediyordu.
'Ah, Baldudak da şimdi yanımda olsaydı! Onu çok ama çok özledim bu gece... Ah, ne olur bir görsem... Bir mucize olsa. Bir iyilik perisi gırtlağıma sihirli bir toz serpse. Sicumla birdenbire çok güzel bir sevda şarkısı çalmayı başarsam. Baldudak penceremin altında dursa, şarkımı dinlese. Bana bir öpücük yollasa... Ahhh!'
...''
Sayfa 59 - Can Çocuk Yayınları
Kendi hayalgücün sana en zalim insandan daha acımasız davranır.
Strigoileri öldürdükten sonra kimse 'Tebrikler' demediği için memnundum. Ölüm, heyecan duyulacak veya tebrik edilecek bir şey değildi.
Daha sonra, aynı kış, ejderha geri dönmüştü ve Adara ona dokunmuştu. Derisi çok soğuktu. Yine de eldivenlerini çıkarmıştı. Aksi doğru olmazdı. Dokununca ejderha yanar ve erir diye kısmen korkuyordu ama öyle olmamıştı. Isıya buz kertenkelelerinden daha duyarlıydı, Adara her nasılsa bunu biliyordu. Ama kendisi özeldi, bir kış çocuğuydu, soğukkanlıydı. Ejderhayı okşamıştı ve en nihayetinde dudaklarını acıtan bir öpücük kondurmuştu kanadına. Dördüncü doğum gününün kışıydı bu, buz ejderhasına dokunduğu yıldı.
Başka kim geliyor?" diye sordum.
Omuz silkti. "Sadece sen ve ben."
Bir anda moralim 'neşeli'yi geçerek 'mutluluktan uçma'
noktasına ulaştı.
O nehrin kıyısında diz çöktüm kendimden geçip
O yaslandı omzuma, tatlı mı tatlı bir öpücük verdi.
Ama sonra daldı buz gibi dibe, kayboldu temelli,
Boğuldum gözyaşlarına trompetleri duyana kadar.
Sayfa 126 - Yapı Kredi yayınlarıKitabı okudu
