Ne desem, basıl başlasam?
Birinci kitabı okuduktan hemen sonra ikinciye başladım. Okurlar bu kitabın daha durgun geçtiğini söylemişler, buna hiç katılmıyorum. “Bazı insanların hayatına daha çok değinilmiş” yorumları yapılmış. Fakat bu hayatı anlatılan, diyaloglarına yer verilen insanlar, İnce Memed’in tam da hayatının merkezi değil mi? Bence öyle.
Öte yandan Memed’in Hatçe’ye olan aşkından dolayı, bir daha sevda defterini açacağını sanmıyordum. Bu beni şaşırttı. Zaten yaşadığı tam bir sevda mı? Tartışılır bence.
Eserde başımıza vura vura, gözümüze soka soka işlenen bir duygu, bir tema var. “korku”. “Korkan adam insanlığın yüz karasıdır” diyor Ferhat Hoca. Tamam korkmayalım, korkmayalım da “Abdi gitti Hamza geldi, çıkar yol yok mu?” Diyem Memed’e cevap veren olmuyor.
3 ve 4 numaralı kitapları biraz bekletmeyi düşünüyorum. Otuz küsür yılda yazılan bu harika eseri, bir anda okuyup bitirmek ve Memed ile yollarımı kısa sürede ayırmak istemiyorum. Memed gitti bakalım, gitti ormanlara karıştı. İmi timi belli olmadı. Umarım tekrar karşılaşırız.
Eser diline, özelliklerine ve Yaşar Kemal’e dair bir eleştirim söz konusu olamaz. Haddim değil.
