Ankara’ da annesiyle yaşayan babası savaşta şehit düşmüş bir çocuk. Yıl 1919… Babasını hiç hatırlamıyor, sadece annesinden bildiği kadar. Babasından kalma kibritleri satarak para kazanıyor ilk. Sonra annesi çörek yapıyor, onu satıyor. Sonra da şerbet… Okula gitmek istemiyor. Aklı hep şerbet, çörek satmakta. Arkadaşı Hakkı var. Babası gazi olarak gelince onlar artık köye göçüyor.
Birgün M. Kemal’ in Ankara’ya geleceğini öğrenip görmeye gidiyor ama göremiyor. Daha sonra ilk Meclis binasının inşaatına denk geliyor çünkü evlerine çok yakın. Öğreniyor ki M. Kemal oraya gelecek. Artık her gün geliyor çünkü M. Kemal’e soracağı bir soru var.
Bu sırada Mehmet Akif de Ankara’da. Oğlu Emin’ le tanışıyor bizim kahramanımız. Ondan İstiklal Marşı’ nı ezberleyip evinin duvarlarına yazıyor. Yazısı güzel olmadığı için okula devam etmeyi düşünüyor. Görüyor ki öğretmeni değişmiş. Okulu daha bir seviyor.
Meclis inşaat bitiyor, açılıyor. Okulca geldiği törenden gizlice binaya girip M. Kemal’le karşılaşıyor. Babasını görüp görmediğini soruyor. O da, senin baban cumhuriyet, cevabını veriyor.
Sonraları hem okula gidiyor hem gazete satıyor. Annesi de Çocuk Esirgeme Kurumu( Himaye-i Etfal Cemiyeti) nda uzun yıllar çalışıyor.
Aradan on yıl geçiyor ve kahramanımız 10. Yıl Marşı’ nı Atatürk’ ün ağzından artık öğretmen olarak dinliyor. Arada geçen olayları da sanki gazete havadisi gibi vermiş.
Kurtuluş Savaşı’nda yaşananları sadece bir ailenin çektiklerini çocuk gözüyle anlatan güzel bir kitap.
Cengiz Aytmatov
Kitabı bu cümleyle açmış Sanay. Ben de nerden başlayacağımı bilmiyorum. Sürekli okumayı ertelediğim bir kitaptı. Benim okurken bile dayanamadığım bu olayları yaşayan insanlar ve çocuklar olması beni mahvetti. Ama bu kaçınılmaz gerçekleri bir şeylerin önüne
