çocuklar gibi sevdim devler gibi ıstırab çektim
Sayfa 10 - Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları, 25. Basım Ocak 2015, İstanbulKitabı okudu
İnsan, önceden anasının kucağına, bir dilin, bir geleneğin içine doğardı, şimdiki çocuklar fazladan dijital teknolojinin de içine doğuyorlar. Dijitallik, adeta onların ana dili gibi, bizim içinse öğrenmeye, kekeleyerek konuşmaya çalıştığımız bir yabancı dil.
Sayfa 30 - Kapı YayınlarıKitabı okudu
-Jerome_David_Salinger608.jpg){kind=small}
Çocuklar sizin çocuklarınız değil,
Onlar kendi yolunu izleyen hayatın oğulları ve kızları.
Sizin aracılığınızla geldiler ama sizden gelmediler
Ve sizinle birlikte olsalar da, sizin değiller.
Onlara sevginizi verebilirsiniz, düşüncelerinizi değil.
Çünkü onların da kendi düşünceleri vardır.
Bedenlerini tutabilirsiniz, ruhlarını değil.
Çünkü ruhlar yarındadır.
Siz ise yarını düşlerinizde bile göremezsiniz.
Siz onlar gibi olmaya çalışabilirsiniz ama sakın onları
Kendiniz gibi olmaya zorlamayın.
Çünkü hayat geriye dönmez,
Dünle de bir alışverişi yoktur.
Siz yaysınız, çocuklarınız ise,
Sizden çok ilerilere atılmış oklar.
Okçu, sonsuzluk yolundaki hedefi görür.
Ve o yüce gücü ile yayı eğerek,
Okun uzaklara uçmasını sağlar.
Okçunun önünde kıvançla eğilin.
Çünkü okçu, uzaklara giden oku sevdiği kadar,
Başını dimdik tutarak kalan yayı da sever
Halil Cibran
Yemen
Es-Selam Değerli Dostlar...
Öncelikle Cuman(m)ız Hayr ola...
Hepimizin bildiği gibi şu aralar Yemen kan ağlıyor...
Yemenli bir çocuğun dilinden dökülen cümleler yürekleri dağlıyor;
''- Anneciğim;
Cennette ekmek var mı?
Varsa ölelim, karnımız doysun...
Bizler kuşu ölmüş bir çocuğa baş sağlığına giden bir peygamberin ümmeti değil miyiz?
Kuşlar aç kalmadı Ey Ömer...
Müslüman ülkede çocuklar aç kalıyor diyen bir neslin mensubu değil miyiz?
Lütfen bu iletimi duygu veya din sömürü olarak algılamayalım...
Dünyanın neresinde olursak olalım dini,meşrebi farketmez -insanlık-aşkınlığın bizatihi özüdür...
Unutmayalım ki;
İnsanlık bir daha dünyaya gel(e)meyecek..!
"En derin korkumuz yetersiz olmamız değildir. En derin korkumuz, son derece güçlü olmamızdır. Bizi en çok korkutan karanlığımız değil, ışığımızdır. Kendimize sorarız: Ben kimim ki parlak, muhteşem, yetenekli olacağım? Aslında sen kim değilsin? Sen Tanrı'nın çocuğusun. Göze batmaman dünyanın hayrına değil. Başkaları senin yanında kendini güvensiz hissetmesin diye küçülmenin iyi bir tarafı yok. Hepimiz çocuklar gibi parlamak için varız. İçimizdeki Tanrı'nın yüceliğini tezahür ettirmek üzere doğduk. Bu sadece bazılarımızda değil, herkesin içindedir. Ve kendi ışığımızın parlamasına izin verirken, bilinçsizce diğer insanlara da aynısını yapma izni vermiş oluruz. Kendi korkumuzdan kurtulduğumuzda; varlığımız otomatik olarak başkalarını özgürleştirir."
Sayfa 317 - Diyojen Yayınevi, Marianne Williamson/Sevgiye DönüşKitabı okudu
Mutsuz sonla biten masal
Adamın biri bir deniz balığı tutmuş günün birinde, o kadar sevmiş ki yanında hep kalsın istemiş. Her gün suyunu tazelermiş, denizden kova kova çekip taşıyarak. Bir süre sonra usanmış deniz suyu taşımaktan, musluk suyunu denemiş. Balık biraz tedirgin olmuş ama alışmış sonunda tatlı suya. Gel zaman git zaman adamın içine merak olmuş, tatlı suya alışan balık havaya da alışır mı diye... Balık önce boğulayazmış, debelenmiş, sonunda havaya da alışmış. Günlerden bir gün adamın denize gideceği tutmuş. Balığı da yanında. Koymuş onu çakıllığın gölgeli bir köşesine, kendi de denize girmiş. Çocuklar geçiyormuş oradan o ara. Balığı görmüşler. Nasılsa, acımışlar, bu balık karaya vurmuş, yazık, denize atalım, demişler. Adam deliler gibi yüzüp yetişesiye balık boğuluvermiş denizde.
Sayfa 102
