Yarasa’nın 21 Şiiri
Ölüm rengine bürünmüş
Bir Ahmet Erhan portresi gibi
Dolaştım kendi kıyılarımda
Yalnızlığı çileden çıkaracak kadar yalnızdım
Elimi düğümlediğim ayağımla
Bir çağdaş ve Müslim olarak
Kendime sığındım
Yenilgim de bu kadardı
Yansımalar
YOLDAŞ
Gitsek diyorum buralardan
Bu kalabalık yalnızlık bize iyi gelmiyor
Çoğul neşelerimiz yok burada
Kaygısız gülüşlerimiz
Zamansız sarılmalarımız
Ve üstelik doyasıya seyredemiyorum seni
Yağmurla karışık yağıyor üzerime esaret
Üç kuruşa bir işverene satılan bir özgürlük
Kaldırımlarda yorgunluk atıyor adımlarımı
Mesaide kanı emilmiş,eti yenmiş bir işçi kadın ölüsü
Bu şehrin her köşe başında,hepinizin ,her gün evine dönerken gördüğünüz ölüsü
Ardı sıra yaşanmamışlık, ardı sıra yılgınlık, ardı sıra bitkinlik...
Ağır geliyor bazen
1 içsel insan:onlar onlar, ben benim...insanlar işte.
Bunu ancak dahi adıyla tanımlanagelen en yüksek zihinsel olağanüstülükteki kişiler yapabilir.
bu yüzden,ancak bu türden bir insan için,kendi kendisiyle,kendi düşünceleriyle ve yapıtlarıyla rahatsız edilmeden ilgilenmek,acil bir gereksinimdir; yalnızlık hoşnutluk verir,kendisiyle başbaşa kalabilmek en değerli mülktür, geri kalan her şey gereksizdir, eğer varsalar da çoğunlukla sadece bir yük oluşturur.Buna göre , yalnızca böyle bir insanın ağırlık noktasının bütünüyle kendi içinde olduğunu söyleyebiliriz. Buradan, diğer bazıları buna yetkin oldukları halde, bu türdeki son derece ender bulunan insanların,ne kadar iyi bir karektere sahip olsalar da arkadaşlara,aileye ve topluluğa yönelik,içten ve sınırsız bir ilgi duymadıkları anlaşılabilir; Çünkü yalnızca kendi kendilerine sahip olduklarından, önünde sonunda kendilerini her şey hakkında avutabilirler. Demek ki onlarda fazladan bir yalıtıcı unsur vardır, ötekiler onlara aslında hiç bir zaman bütünüyle yetmediğinden; Çünkü ötekilerin tam olarak kendileri gibi olmadığını gördüklerinden,bu unsur daha da etkili olur; heterojen olanı her bakımdan ve herkeste sürekli bir biçimde duyumsadıklarından, yavaş yavaş, insanlar arasında başka bir varlık olarak dolaşmaya ve düşüncelerinde insanlar hakkında birinci değil üçüncü çoğul şahıs zamirini kullanmaya alışırlar.
Arabesk kavramda ya da donanımsız insanlara empoze edilen yalnızlık daha çok bir içe çekilmek, üretimden düşmek hatta düşünmemek bile ve asosyelleşmekle ilgili verilir.. Ve yalnız insanlar genellikle arpacık kumrusu gibi düşünen ya da karamsar olan bireyler gibi tanımlanırlar. Hayır! Benim anladığım anlamda yalnızlık; kendi özeleştirini , içindeki insanla konuşma kabiliyetini geliştiren de bir şey. Dolayısı ile neye tosladığını, niçin tosladığını bu moral, motivasyon kaybını yeniden nasıl yapılandıracağını bu yalnızlık hanende şekillendirebilirsin. Bu yanıyla yalnızlık benim için çoğul bi kavram tekil değil..
Şimdi özlediğim yerden uzanayım sana
Sustuğum şiirden sarılayım
Tamda şimdi;
Unuttuğum şarkıdan öpeyim seni.”
En çok seni beklemeyi seviyorum artık, senden daha uzağa gidemiyorum. Yine kapına geldim bu yazıyla, seninle yine bir sabah aynı yatakta uyanırsak eğer yüzünle yüzümü yıkamama izin verir misin? Saçlarında güneşin doğuşunu izlememe
yalnızlık duvarı
bir gece sevgi duvarını aştık
düştüğüm yer öyle açık seçik ki
başucumda bir sen varsın bir de evren
saymıyorum ölüp ölüp dirilttiklerimi yalnızlığım benim çoğul türkülerim
ne kadar yalansız yaşarsak o kadar iyi
yarasa'nın 21 şiiri
1
ölüm rengine bürünmüş
bir Ahmet Erhan portresi gibi
dolaştım kendi kıyılarımda
yalnızlığı çileden çıkaracak kadar yalnızdım
elimi düğmelediğim ayağımla
bir çağdaş ve müslim olarak
kendime sığındım
