Birçokları anlamayacak olsa da anlatmak zorunda olduğumuz, gecemizi gündüzümüze katarak insanlara hatırlatmakla yükümlü olduğumuz şeyler var. Her ne kadar menfi duyguların coştuğu bir hengâmda, akıl ve analiz gözden düşse de bir okuyan, bir lahza olsun üzerine düşünen birileri olur diye anlatmamız gereken şeyler var. Zira menfi galeyan, tarih
Evet.
Düşünmek zor olsa da;
Yine de düşünmek lazım.
Hem de her şeyden çok.
Çünkü düşüncelerimiz ile varız,
Düşünebildiğimiz ve düşündüğümüz kadar
İnsanız.
İşte görüyoruz ki,
Akıllı mantıklı geçinsek de,
Önce düşüncesiz davranışlarımızın,
Sonra neyi nasıl düşüneceğimizi bilmeyişimizin kurbanıyız.( Necdet Erem)
Sessizliğin içinde çığlık çığlığayım. Anlatması zor, söylemesi zor, yazması çok zor. Alt alta hepsini toplayınca bunun adı yorgunluk mu, yılgınlık mı, bıkkınlık mı, ruhsuzluk mu bilmiyorum ama kırgınım çok. Belki de ilk başta kendime. Bu hayattaki yanlış seçimlerim. Bunlara hatalarım demiyorum. Hatalar insanın toplamıdır çünkü. Yanlış diyorum. Çünkü hepimiz insanız. Tabii ki hatalar yapacağız. Deneyimlerimiz ve y yaşadıklarımız bizim yapbozlarımızın parçaları olacak ve onları teker teker birbirine ekleyip kendimizi kendimiz yapacağız. Yapacağız, bozacağız, bulunca yeniden yapacağız.
O biyonik seks robotlarınınki kadar sıkı, simetrik ve genç kalan vücutlarımız asla olmayacağı için toplumun gerçekdışı "en iyi" vücut modeline sahip olmadığımız halde sahip olduğumuz vücutlarla nasıl mutlu olabileceğimizi derhal öğrenmeliyiz çünkü vücudumuzdan memnun olmamak
daha iyi görünmemizi sağlamıyor. Yalnızca kendimizi daha kötü hissetmemizi sağlıyor. Bizler en kusursuz görünen seks robotundan kat kat daha iyiyiz. Biz insanız. İnsan gibi görünmekten utanmamalıyız.
Sevildiğini hissetmeksizin, sevgi nedir bilmeksizin yetiştirilmiş, yaşından önce büyümek zorunda kalmış ne çok insanız. Annesinden, babasından bir öpücük almanın kendisine çok görüldüğü, “kızım” hitabının kendisi için havalara uçacak denli az söylendiği kayıp çocukluk yılları…
Çocukluğun o sevgisizliğinin boşluğunu doldurmaya çalışıyorum her anımda. Bana söylenen her güzel söz, verilen her tebessüm, düşünüldüğün ve değer görüldüğümü hissettiğim en ufak hareket beni birine bağlıyor bu yüzden. İnsanlara kolayca kanmam bundandır belki de, kolayca sevmem, kolayca bağlanmam ve kendi içimde savaşlar vererek o bağlanmayı koparmaya çalışmam… çünkü korkuyorum, o sevgisizliğin yol açtığı boşluğu doldurmaya çalışırken kendime zarar vermekten… başa çıkmaya çalışıyorum o boşlukla. Amansız bir mücadele veriyorum içten içe. O boşluk hep olacak ruhumda, biliyorum. El üstünde tutulmak bile yeterli gelmeyecek onu doldurmaya belki de. Ruhunda derin yaralar bırakılmış, sevgisizliğin toprağında nadasa bırakılmış bir hayatın cesedini taşıyorum sırtımda. Olduğu yere kadar, inatla…
Açlık Oyunları
Nefis terbiyesinde çokça anlatılan kudsi bir hadistir.
Allah (cc) nefse sorar; sen kimsin, ben kimim?
Nefis; "ene ene, ente ente; sen sensin, ben benim" der. Keyfiyeti Allah (cc) tarafınca bilinen bir süre, ateşle terbiye görür. Sonra Rab yine sorar, cevap değişmez. Bu defalarca tekrarlanır, her defasında cevap aynıdır; Nefis;
Kim gelse aramıza, bisüre sonra bizden beter olacak. Çünkü biz dev değiliz, insanız.
Sürekli ayaklar altında ezilmeye alışmış birini baş üstüne koyarak değiştiremezsin çünkü insan iyi veya kötü alışkanlıklarını özler. İnsan yediği kazığı özler bazen. Kabul etmediği ihaneti ve biri tarafından sürekli kırıla kırıla sevilmeyi bile özler insan. Bizler insanları değiştiremeyiz, bizler başkalarını onaramayız. Bizler insanız kendimize yettiğimiz kadar, başkasına sadece fazla geliriz. Bırakın ellerinizdeki şu sihirli değnekleri, herkes lütfen ilk önce kendi öz benliğine kavuşsun.
***
İnsan Olmanın Hüznü
Kusurlarla örülü dünyada,
Biz insanlar, acımasız gerçekle yüzleşmeliyiz,
Her zaman mükemmel olmak zorunda değiliz.
Hatalarımızla boğuşurken,
Kalplerimiz kırık, umutlarımız solgun,
Affetmek zor gelir bazen,
Sevgiyle sarılamaz, umudu kaybederiz.
Gülümsemek zor gelir içten içe acıyı hissederken,
Kırık kalpleri onarmak imkansız gelir,
Yeni başlangıçlar, yeni umutlar uzağımızda,
Çünkü her zaman mükemmel olmak değil, insan olmak zorundayız.
Yaşamın içinde umutsuzca kaybolurken,
Kendimize ve başkalarına yabancılaşırız,
Kusurlarımızla yüzleşmek acı verir,
Çünkü her zaman iyi insan olmak zorunda değiliz, ama acı çekeriz.
Sevgiye açız, anlayışa muhtaç,
Umutsuzca bekleriz bir elini tutacak,
Çünkü insanız biz, kusurlarımızla yıkıkız,
Her zaman mükemmel olmak değil, insan olmak hüzün verir.
Eylemlerimizi ve adımlarımızı şöyle ucundan kaldırıp baktığımızda libidinal enerjiler görmek pek mümkün.Çünkü bu çok normal,çünkü biz insanız,çünkü Freud daima haklı.
Doğrusu yalan iğrenç bir kusurdur, çünkü biz insanız ve bizi birbirimize bağlayan yegâne şey söz.
