Içimde uzunca bir kent sokağı.
Kapılara içre şiirler konmuş sesinden.
Ve her haneden en az bir eksik.
İçli öyküler belirlenir ışığı yanan her camın deseninden.
Boşluğunda odalar şirk koşar cehennemlere!
Cüzzamlı yüzler konulur duvarlara uzunca derin çeltiklerden!
Pencere diplerinde asık anne yüzleri.
Yırtık tesbihler gibi toparlanmadan dağılır sohbetler.
Büyük boy sessizliğe abanır dudaklarım.
Içim akşamüstüne tedirgin selamlar veren bir kent sokağı.
Akşam olur da babalar evine dönemezler.
Avlularında sürgünler omuzlamış kimsesiz göçmen kızları.
Bertaraf edilmiş sokağımın adı, ara ki bulamazsın!
Davut Işık
Gerçekler bazen çok tuhaftır. Cüzzamlı çocuklar gibi, bu gerçeklerden utandığımız için, kendimizi onların yokluğuna inandırırız. Çoğunlukla biz, düşüncelerimizi güzelleştirir, içimizde sürünen yılanları gizleriz. Gizlemekle gerçekten yok olur mu onlar?
Sayfa 207 - Timaş Yayınları 24.Baskı Çeviren: Mahmut Kıratlı
“Bu dünya, ipek elbiseler altındaki yaşlı bir cüzzamlı kadına benzer.”
Sayfa 73
Nefesler birer mücevher. Sen hiç mücevherini çöpe atan birini gördün mü? Dış görünüşünü düzeltip de içini bozar mısın? Bu durumda senin hâlin, yeni elbise giyen fakat vücudundan iltihap akan cüzzamlı hastanın durumuna benzer. Sen insanların baktığı görünür yerlerini düzeltiyorsun, fakat Rabbinin nazargâhı olan kalbini düzeltmiyorsun!
