İlmek ilmek işlenen, sembollerle dolu harika bir kitap. Kitabın sonu, buradaki okurlar gibi dönemin eleştirmenleri tarafından da eleştiri oklarına uğramış. Ama Cengiz Aytmatov "Bu kitabın sonunu ya böyle yazacaktım, ya da kitabı hiç yazmayacaktım" diyerek eleştiri oklarına son bir noktayı koymuş. Sonu ile ilgili yazarımızın hiçbir pişmanlığı yok.
İyilik, çok kıymetli bir şey. Ancak bunu göreviniz haline getirirseniz, insanların size minnet duymadığını, karakterinizin mecburiyetiymiş gibi davrandığını görürsünüz. Ah be Mümin dede, yaptığın iyiliklerin kefaretini zorunlu olarak kötülük yapmaya bırakılarak ödedin. Bu da kitabın başından beri "çocuk" adıyla anılan torunun canına mal oldu.
Açıkçası kitabın sonu beni hiç rahatsız etmedi. Kitap öyle bir masum havada başlıyor ki sonunun da tatlı bir son ile bitmesi bekleniyor. Ben de Cengiz Aymatov'a katılıyorum, bu kitabın sonu ancak böyle bitebilirdi.