İlk kitap “Huşu Ağacı”nda “ancak yananlar pişer” ile başlayıp ikinci kitap “Asude Ağacı”nda “lakin yanmayınca toprak dahi çömlek olmuyordu” ile devam ediyorsunuz.
Yine ilk kitaptaki gibi akıcı, sade dille anlatılmış ve yine tatlı bir tasavvuf işlenmiş. Bu kitapta tasavvuf ilk kitap kadar ağırlıklı olmasa da yine kalbinize işleyen Derviş dedemizin kıssasları devam ediyor. Zeynep-Ömer ile beraber artık Hüma-Yusuf Ali’nin soluksuz okuyacağınız hikayesi devreye giriyor.
Yargıladığımız karakterlerin altında yatan travmaları görüp hayata, insanlara önyargılarımızla baktığımızı fark ediyoruz. Ummadığımız yerden çiçeklendirildiğimizi görüyoruz.
Derviş dede sadece Zeynep’in Ömer’in Miyesser teyzenin gönlüne reçeteyi yazmıyor, aynı zamanda yazılan reçete sizin de gönlünüze iliştiriyor.
Kitapta öyle bir dünya kuruyorsunuz ki karakterlerle beraber siz de yaşıyorsunuz. Seviniyorsunuz, hüzünleniyorsunuz, pıt pıt gözyaşlarınız sayfalarda geziyor, şaşırıp tüyleriniz diken diken oluyor. Yaşıyorsunuz. Sanki orada yaşadığınız bir dünya var gibi oraya kaçıp gitmek istiyorsunuz.
Okuyun, okutturun efendim.
Asude Bahçe 
Funda Uçuk Er
"Hayatınıza giren herkes tam vaktinde gelir. Zira daha evvel gelse birbirinize hazır değilsinizdir."
Sadece insanların değil, kitapların da vaktini beklediğine inananlardanım. Bazen bir kitap yıllarca elimin altında durduğu halde onu okumayı her seferinde erteleyip başka bir kitaba geçtiğimi sonra bir gün aniden kendimi onu okurken bulduğumu ve çok etkilendiğimi bilirim. 
Aykut Tanrıkulu 'nun 
Adem'in Hikayesi kitabında tam olarak bu durumu yaşamış ve kitap zamanını beklemiş demiştim. Funda Uçuk Er 'in kalemiyle tanıştığımda da aynı hissi yaşadım. Hayatımda öyle bir döneme denk geldi ki gerçekten bir Derviş Dede'ye, sohbetine, unuttuklarımı hatırlamaya, bilmediklerimi öğrenmeye ihtiyacım varmış.
Kitap bittiğinde garip bir hüzün hissettim. Sanki çok sevdiğim bir dosttan ayrılıyormuşum gibi... Benim için güzel bir yol arkadaşı, harika bir başucu kitabı...
Huşu Ağacı ve Asude Bahçe'nin devamı, serinin son kitabı... Diğer iki kitapta olduğu gibi tasavvufu günlük yaşam üzerinden, yalın bir dille, herkesin anlayacağı şekilde, sıkmadan veriyor. İlk kitapta karşımıza çıkan tüm karakterlerin akıbetinden de haberimiz oluyor bu kitapta. Havada kalan, acaba dediğimiz hiçbir kişi ya da olay bırakmadan tamamlanıyor seri. Okurken dört mevsimi de yaşatıyor. Hazan olup sararıp solduğunuz da oluyor, ilkbahar olup yeniden tomurcuk verdiğiniz de... Kış olup dallarınızın çırılçıplak kaldığı da oluyor, yaz olup her yanınızdan çiçekler fışkırdığı, güneşin sıcaklığının teninizi yaktığı da... İnsan ömrü misali... Okurken farklı karakterlerin farklı zamanlarında bir şekilde kendimi buldum ben. Ezcümle kitabı okumadım, yaşadım...
