Ortadoğu’da Eşitlik ve Özgürlük
Ortadoğu’da modern tarihin baş
langıcı olarak kabul edilen,
Napolyon’un 1798 tarihli Mısır çıkartmasıyla birlikte, Fransız
Devrimi bölgeye ulaşmış oldu. O
zaman başlayan siyasi tartış
malar halen sürüyor. Batılıları
n öne çıkardığı kavramların İ
slam dünyasındaki karşılıkları
farklıdır. İnananlar arasında eş
itlik anlayışı, İslam’ın 7.yy’da
kuruluşundaki temel ilkelerdendir.
Hintlilerin kast sistemi ve Batılıları
n ayrıcalıklı soylu erklerine zıt
bir biçimde, İslam eşitliğe önem
vermiş ve uygulamıştır. Özellikle
sosyal ve ekonomik açılardan,
hatta bazen etnik ve ırksal olarak,
eşitsizlik yaratan durumlar olmuş
tur.
Tarihsel açıdan iki tür Yahudi
vardır: İslam Yahudileri ve
Hristiyanlık Yahudileri. Yani, İ
branicede Almanya anlamına gelen Aşkenaz ve İspanya anlamı
na gelen Seferat Yahudileri.
Elbette bu ayrım, dini açıdan
veya ibadetleri arasındaki ufak
farklılıklardan değil, medeniyet
ve kültürle ilgilidir. Törenlerde
kullandıkları nesneler bile,
geldikleri ülkenin baskın diniyle
benzerlik gösterir. Evlilik gibi
mahrem bir konuda bile
hahamları, İslam topraklarında
yaşayan Yahudilere çokeşliliğe
izin verirken, Hristiyanlık
Yahudileri tekeşlilikle sınırlandırı
lmıştır. Din adamları da kı
yafetlerine varıncaya kadar
ruhban sınıfı veya ulema ile
benzerlik gösterir.
İnananla kafir
ayrımı, yazılı belgelerde de açıkç
a görülebilir. Bu ayrımı tarihsel
olarak iki örnekle netleştirmek
mümkün: 17.yüzyılda Kanuni
Sultan Süleyman’ın Viyana’ya gö
nderdiği askeri heyetin
raporunda, kaleyi bekleyen
muhafızlardan, “kafir” diye
bahsedilmektedir. 19.yy’da İ
stanbul’da yayınlanan günlük
gazete ise,
Müslümanların çoğu iç
in İslam, kimlik ve sadakatin,
dolayısıyla da otoritenin ve
otoriteye bağlılığın temelidir.
Dünyanın her yerinde, farklı
zamanlarda, farklı amaçlarla
insanların, kendilerini ülke, ulus, ı
rk, sınıf, dil veya başka kriterlere
göre tanımlaması gibi, İslam’da
da kendini algılama önem taşır. İ
slam’da kimliğin temelini oluş
turan unsur dindir. Dolayısıyla,
yerliyle yabancıyı, içeriden olanla
dışarıdan olanı ayırt eden de
budur.
I hate footboll bu arada...:)
Özellikle ülkemiz insanının çok iyi bildiğine inandığı üç şey vardır. Bunlar sırasıyla din, siyaset ve futboldur. Bu üç konuda neredeyse herkes bir şeyler söylemekte ve kendince yorumlar getirmektedir.
Osmanlı İmparatorluğu ve İslâm
Devlet İslâmı'ndan ne anlamalıyız? Bundan maksat imparatorluğun siyasal yapısı içinde İslâm'ın bir siyasal araç olarak gösterdiği değişim, aldığı biçimdir. Her şeyden evvel, devletin, temel siyaset aracı olarak İslâm'ı nasıl yorumladığını, bunu yaparken ona ne gibi bir görünüm kazandırdığını, hangi kurumları, yöntemleri kullandığını çok iyi belirlememiz gerekiyor. İşte devlet mekanizmasının bu yorumu, Osmanlı devletinde, daha önceki Müslüman devletlerde pek rastlanmayacak derecede kendine mahsus güçlü bir siyasal mahiyet kazanmıştır. Bunun böyle oluşu kanaatimizce, Osmanlı İmparatorluğu'nda - Abbasiler de dahil olmak üzere, tarihte hiçbir İslâm devletinde olmadığı kadar- devletle dinin birbiri içine geçmesinden, diğer bir ifadeyle "devletle dinin özleşmesinden" ileri gelmektedir. Başka bir ifadeyle, Osmanlı İmparatorluğu'nda İslâm siyasal boyutu itibariyle, devletin ayrışmaz bir parçası olmuş, bu iki kavram, devlet ve İslâm birbiri içine girmiştir. Bununla beraber, devlet daha baskındır ve Osmanlı devletinde "her şey devlet içindir; din de devlet içindir."
Sayfa 162 - TimaşKitabı okudu
Lâkin Voltaire'den beri bütün İslâm düşmanları, en büyük tenkitleri Peygamber'in zevceleri münasebetiyle yapmışlardır. Hz. Hatice'nin irtihâlinden sonra Şanlı Peygamber efendimiz Sevde'yi, sonra Âyişe'yi, daha sonra Hafsa'yı, Zeyneb'i, Ümmü Seleme'yi, âzadlısı Zeyd'in boşadığı diğer Zeyneb'i zevcelik dairesine aldı.
Tek evliliğe alışmış olan
Sayfa 190 - Ötüken Yayınları, İstanbul:2019Kitabı okudu
Gücün Ahlâkı
Batı’da gücün ahlâkı vardır, İslâm’da ise ahlâkın gücü...
Bugün Müslümanaların güce ihtiyacı var. Doğru! Daha zengin, daha müreffeh, daha sağlam olmalılar. Ama biz gücü de yanlış anlıyoruz. Güç sadece para-pul, bina, siyaset, silah, nüfus değildir. Eğer ahlâk olmazsa bütün bunlar bir işe yaramaz. Çünkü en büyük güç ahlâklı olmaktır, kişilikli olmaktır.
Müslümanlar batı gibi ahlâksız bir gücü örnek alamaz. Yalan ile, dolan ile, talan ile güç kazanmak mübahtır diyemez. Ahlâkın sadece bahsini edip, kendisi ahlâksız yaşayamaz.
Biz Batı gibi hem güçlü, hem suçlu olamayız. Çünkü İslâm’da her şey gibi güç de ahlâka tabidir. “Gücü elde edelim, sonra ahlâkı düşünürüz!” diyemeyiz.
Müslümanlığın gayesi sadece güç kazanmak, sadece en güçlü olmak değildir. Gaye; iyi kul, iyi insan olabilmektir. Allah’ın ahkâmına, Rasul-i Zişan Efendimiz’in ahlâkına bağlanmaktır. Niyeti de, gayreti de bunun için sarfetmektir.
Dünyevi güce herkes kötülük ile, şer ile ulaşabilir. Asıl marifet, iyi ve doğru, yani ahlâklı kalarak güçlü olmaktır. Bunun için adalete, ehliyete dayanmak ve doğruyu yayıp yanlıştan sakındırmak dışında kazanılan hiçbir güç meşru olmaz.
Evet, çare açık: Gücün ahlâkına değil, ahlâkın gücüne sahip olmak...
