Atom parçalamak için seminerlere başlayacağız, zamanım olmaz diye hemen okumak istemiştim.
Mustafa A. ile farketmeden aynı saniyeler içinde başladık okumaya, eminim benden daha güzel bir inceleme yapacaktır – burada emrivaki yapıyorum hocam, incelemenize başlayınız hemen –
Vüs'at O. Bener’i kpss dönemimden –daha doğrusu öabt-
Sırtıma on santimlik bıçağı saplayıp beş santim geri çıkardığında bana bir lütufta bulunmuş olmuyorsun. Bıçağı tamamen çıkardığında da bana bir hayrın dokunmuyor.
Sayfa 71 - Pınar yayınlarıKitabı okudu
Herif düpedüz beni aldattı
Beni mi ya hepimizi
Ense traşı uzamamıştı inandım
Günlerden cumartesiydi iyi buldum
Bir ben yoktum başka her şey vardı.
Dedim ki kendime hatırlar arada bir
Bir selam versem bütün ışıkları yanar gözbebeklerinin
Kopmuş gemilerini birer birer rıhtıma bağlar Merhaba dedim
yüzüme baktı
Çektim herifi vurdum.
Mesela atım diyen insanların çoğu sirtima binmiyor, başkaları sürüyordu beni. Beni besleyen de onlar değil başkalariydi. Yine bana iyilik yapan da o atom diyenler değil, arabacılar, baytarlar ve genel olarak yabancı insanlardı. Sonradan, gözlemlerim arttıkça benim kavraminin yalnızca biz atlar konusunda değil, her konuda, kişilerin mülkiyet duygusu ya
da hakkı adını verdikleri, aşağılık ve insan türüne has bir içgüdüden başka bir temele sahip olmadığına kanaat getirdim.
Insan bir yere "evim" der ve içinde hiç oturmaz, yalnızca inşaatıyla, korunmasıyla ilgilenir. Tüccar "dükkanım" derdi.
"Çuha dükkanım" mesela, ama dükkanındaki en iyi çuhadan dikilmiş bir giysi giymezdi. Hiç görmedikleri, üzerinden hiç geçmedikleri toprakların kendilerinin olduğunu söyleyen insanlar vardı.
Sayfa 23
Paylaştığım kısımların dışındaki yazılara katılmıyorum.
İmam Gazali hazretleri; “Şunu kesin olarak anladım ki bir ilme son haddine kadar vakıf olmayan kimse o ilimdeki bozukluğa vâkıf olamaz.” Bu kaide son derece açık olarak gösteriyor ki birinin uzman olmadığı bir alanda atıp tutmasının hiçbir manası yok. Kişinin bilmediği alanlarda top koşturması sadece cüretini gösterir ama bu cüret cehaletten kaynaklanır.
Diyorum ki insan kendi kendisinin düşmanıdır. Ruhunu nefsine öldürtme! Seni sana göstermeyen ya da seni senden büyük gösteren aynaları kır artık.
Bâyezîd-i Bistâmî hazretleri bir gün sevenleriyle birlikte gayet dar bir sokaktan geçerken karşı taraftan bir köpeğin geldiğini görür ve hemen kenara çekilip köpeğe yol verir. Bu durumu gören müritlerinden biri kendi kendine; “İnsanoğlu hayvanlardan şereflidir. Hem bizim üstadımız âriflerin sultanıdır. Hem de etrafındakiler onun, her biri çok kıymetli, sadık talebeleridir. Bütün bunlara rağmen, üstadımızın bu köpeğe yol vermesinin hikmeti acaba nedir?” Bu durum üzerine Bâyezîd hazretleri şöyle der: “Şu köpek, hâl lisanı ile bana dedi ki: ‘Tâ ezelin ezelinde benim kusurum, senin meziyetin neydi ki, köpeklik postunu benim sırtıma geçirirken âriflerin sultanı cübbesini sana giydirdiler? (Bunun tersi de olabilirdi).’ Bunun üzerine ben ona yol verdim.”
Sulhi Ceylan
edebifikir.com/mektup/benimle-...
Ruh Günlükleri
Beni bulduğunda mağlup bir haldeydim hayata karşı. Bombalanmış bir yüreğin parçaları vardı etrafta. Ama yine de herşeye rağmen kendimi iyileştirmeye çalışıyordum. Maziden arta kalan ne varsa, toplayıp bir bohça gibi sırtıma kurtulmaya çalışıyordum.
Bir umut vardı hep içimde biliyordum. Kanadı kırık bir kuşun, özlem duyduğu mavilikleri bekleyişi