Kral sordu:
"Söyle bana büyükbaba, başka yerden satın aldığınız olur muydu, yoksa sırf kendiniz mi
yetiştirirdiniz?"
Yaşlı adam gülümsedi. "Benim zamanımda," dedi yaşlı adam, "ekmek satın almak ya da satmak gibi bir günah kimsenin aklından bile geçmezdi. Para diye bir şey de bilmezdik. Herkesin buğdayı kendisine yeterdi."
"O halde söyle bana," dedi Kral, "tarlan neredeydi ve bu büyüklükteki buğdayları nerede
yetiştiriyordun?"
Büyükbaba cevap verdi:
"Tarlam Tanrı'nın bütün topraklarıydı. Nereyi sürersem orası benim tarlamdı. Toprak bedavaydı. Hiç kimsenin sahiplenmediği bir şeydi. İnsanlar bir tek kendi emeklerini sahiplenirlerdi."
"İki soruma daha cevap ver" dedi Kral. "İlki, toprak niçin o zamanlar böyle buğday veriyordu da artık vermiyor? İkincisi, nasıl oluyor da torunun iki koltuk değneğiyle, oğlun bir koltuk değneğiyle yürürken sen kendin hiç değneksiz yürüyebiliyorsun? Gözlerin parlak, dişlerin sağlam; söylediklerin anlasılıyor ve kulağa hoş geliyor. Nasıl oluyor bu böyle? Ve yaşlı adam cevap verdi:
"Böyle oluyor, çünkü insanlar kendi çalıştıklarıyla yaşamayı bıraktılar ve başkalarının emeğine muhtaç duruma geldiler. Eskiden insanlar Tanrı'nın kanunlarına göre yaşıyorlardı. Kendilerinin olanla yetiniyor, başkalarının ürettiklerine göz dikmiyorlardı."
Evet, yazı takıntısı, karanlık takıntısı olarak doğar, uçurumlar, yırtıklar, günlerin en aydınlığına bile gizlenen karanlık kuyularla beslenir.
On sekiz yaşımda, şiiri çoktan sevmeye başlamış olsam da sözcüklerle haşır neşir olmanın tüm yaşamımı belirleyeceği düşüncesi aklımın ucundan geçmezdi.
Gene de tam o saatlerde benzeri ve mutlak bir geçicilik duygusu, ulaşabilmiş olduğum o minimum yerleşiklik duygumu da yutmuştu.
Sayfa 106Kitabı okudu
“Bu dünyada bu kadar insanlık dışı acı ve dehşetin bulunduğu bir yer olduğu aklımın ucundan geçmezdi.”
Sayfa 38Kitabı okudu
"Hayır." dedim "Hayır, saçmala."
Gardırobu açtım ve topuklu ayakkabılarımı aldım. Yürüdüğümde bile canım yanıyorken topuklu ayakkabı giymek mantık dışı da olsa bugün giymek istiyordum. Son kez giyiyor olacağım ihtimali aklımın ucundan bile geçmezdi. Ama bugün o 19 yaşına yeni basmış toy kızın günlüğünü düzenlerken söylemeliyim ki evet .O gün son gün oldu.
Sayfa 34 - Doğan Egmont Yayıncılık
Gerçek Dostun Nasihati
“Breuer acımasız davrandığını biliyordu ama şu anda acımasız olmaması, çok daha büyük bir insafsızlığa yol açacaktı. Bu tek fırsattı, bir daha böyle fırsat eline geçmezdi. …..
Acı çeken dostuna dinlenmesi için yer göster. Ama dikkat et, yatak sert olsun.”
Bir yerde kalmakla gitmek arasında kaldıysanız mutlaka gidin. Çünkü orası gerçekten kalmanız gereken bir yer olsaydı, gitmek aklınızın ucundan bile geçmezdi.
böyle gülebileceği aklımın ucundan bile geçmezdi
aklımın ucunda çocukluğum duruyordu
hafifçe dokunsam çocukluğuma
aklımın ucundan aşağı düşecekti
tutamayacaktım, hakikaten düşecekti
Sayfa 130 - Sel Yayıncılık 3.Baskı: Ekim 2012 (pdf)Kitabı okudu
Dışardan bakan birisi için onların hayatı başkalarının hayatından farksızdı. Gün doğarken değilse bile erkenden kalkarlar, kahvaltılarını uzatmayı severler ve bazen konuşmaya üşenir gibi görünürlerdi. Sonra odalarına gider, tek başlanına ya da beraberce çalışır, öğle yemeğinden sonra kırlara çıkıp gezerler, herkes gibi müzik dinlerlerdi: Oblomov'un hayal ettiği gibi. Fakat onlarda gevşemek, durgunlaşmak yoktu. Bezginliğe, uyuşukluğa düştükleri olmazdı. Aralarında sıkıntılı bir bakış veya bir söz geçmezdi. Konuşmaları hiç tükenmez ve sık sık ateşli olurdu. Sesleri odalarında çınlar ve ta bahçeden duyulurdu. Bazen düşüncenin anlatılması imkânsız kımıldanışlarını, ruhun işitilmez seslerini birbirlerine rüyalarını fısıldar gibi anlatırlardı. Sessizliklerini bazen, Oblomov'un can attığı hülyalı mutluluk, bazen de birbirlerine durmadan malzeme yetiştiren düşüncelerinin ayrı ayrı çalışması doldururdu.
Sayfa 572Kitabı okudu
