Albay hâlâ tınmıyordu, bayırda, yağan kurşunların ortasında, generalden gelen küçük mektupları alıp telaş etmeden okuyuşunu, ardından da küçük parçalara bölerek yırtışını izliyordum. Bu mektupların hiçbirinde bu iğrençliğe derhal son verme emri yok muydu yahu? Yukarıdakiler bu işte bir hata olduğunu söylemiyorlar mıydı ona? Korkunç bir hata? Kâğıtlar yanlış dağıtılmış? Hata yapılmış? Yapılmak istenen aslında cinayet işlemek değil de gırgırına manevralarmış! Hiç de değil! “Devam edin albayım, doğru yoldasınız!” Korkudan her seferinde rengi biraz daha yeşile çalan, ödü patlamış bir irtibat erinin beş dakikada bir getirdiği o zarflarda hepimizin şefi, tümgeneral des Entrayes'ın* ona yazdığı buydu herhalde. Şu irtibatçı oğlanı korku kardeşim ilan edebilirdim! Ama kardeşçe kucaklaşacak zamanımız bile yoktu.
* Des Entrayes: Bu isim Fransızcada des entrailles sözcüğünü (bağırsak ya da iç organlar) çağrıştırıyor (General Darsak gibi)
Sayfa 30Kitabı okuyor
Bir süreliğine, gırgırına gulyabani dediğimiz bir şey dadandı evimize.
Sayfa 159
Savaşın en can alıcı noktasında, oluk oluk akan kanların arasında, yağan kurşunların ortasında Albayın kendisine generalden gelen mektupları telaş etmeden okuyup bir bir yırtışını izliyordum. Bu mektupların hiçbirinde bu iğrençliğe derhal son verme emri yok muydu yahu? Yukarıdakiler bu işte bir hata olduğunu söylemiyorlar mıydı? Korkunç bir hata? Kağıtlar yanlış dağıtılmış? Hata yapılmış? Yapılmak istenen aslında cinayet işlemek değil de gırgırına manevralarmış. Hiç de değil! "Devam edin Albayım, doğru yoldasınızı!"
Sayfa 30 - YKY Yayınları, çev. Yiğit BenerKitabı okudu
Çevrede muhabbet ederken birazda gırgırına hobi olarak unutulduğumu söylerim. Gırgırını yaparım ama gündelik hayatta hakikaten unutuluyorum. Bu insanların bana sanki garezi varmışta o yüzden unutuyormuş gibi unutmak değil. Benim unutulmakla ilgili birçok anım var. Belki de bu unutulmak benim için nefis terbiyesi gibi bir şey. Benim fıtratım da yok kendimi reklam etmek, göstermek. Bir tarafımı yırtsam beceremem. Dünyaya karşı kaygım yok, doymuş bir karakterim var. Beni unutan genelde nefsi yada önyargıyla unutuyor. Rahmetli dedemin beni unutup araba da olmayan bana tavsiye vermişliği var. Toplum önyargılarıyla, kaygılarıyla hayatı idame ediyor. Bende arada kaynıyorum.
"Böyle sözler söyleyeni duydu mu insan fitil oluyor. Tabii, papaz olursa ziyanı yok Nasılsa kimse onunla aşık atamaz Ama bu herifinki komikti. İnsan sinirlenmiyordu, çünkü zaten gırgırına yapardı bunları Kimseyi küçümsemek istediğinden değil."
Sayfa 15 - Sel yayınlarıKitabı okudu
