Öyle bir yerine geldim ki hayatın: Ölüme erken sevgiye geç
Bu gün çocukluğumum gezdiği güldüğü eğlendiği sevindiği düştüğü ağladığı sokakları son kez dolaşmaya karar verdim . İşte bu ayrılık günleri hem hüzünlü hem ağrılı hem acılı , garip işte bir dosttan da düşmandan da ayrılsan nedense bir tuhaf gelir sanki hiç kopmak istemezsin kalakalırsın olduğun yerde ,yutkunamazsın ağlayamazsın da ,işte bir şeyler olur . Bir anda hem çocuk hem de ölüm ayağında olan yaşlı biri gibi hissedersin kendini
Bi de son defa bakıyorsun bir daha geri dönmemek üzere gideceksin sonuçta ,derin bir sızı girer içeri , sanki çayır cayır yanıyor yüreğin ama buz kesmiş küçücük ellerin.
Gözlerinin önünden hatıralar tren gibi vagonlara yüklenmiş hızla geçiyor adeta zaman gibi ama yolunu şaşırmış.
Ahhhh evet içimden öyle derin ahlar çıkıyor ki ,dizlerim titriyor yürüyemiyorum tek adım atamıyorum ileri sanki acıdan bir heykel olmuşum kurulmuşum yolun ortasına
Bir Kasım günü işte , buz gibi rüzgar esiyor içten içe beni savuruyor , zihnimle başedemiyorum öldürüyor beni
Olduğum yerde yüksek sesle bir kerecik yeter diye bağıra bilsem belkide kalbime asılı taş yok olacak ,off kim anlar ki kim anlamak ister ki kim anlamak istedi ki.....
Kendimi birdaha asla bulamayacağım şekilde kaybetmek istiyorum
Yine soğuk esecek rüzgar ve yine fırtınaya düşecek kalbim biliyorum
Ama bu sefer sağ kurtulur mu....
Bilemiyorum
Tuhaf bir mutlulukla doldu için; bir kalbin olduğundan değil, ona gerçekten dokunabilen birinin varlığından. Hemen arkasından bir sancı gelip geçti içinden. "Birinin kalbine böylesine rikkatle dokunabilmek ancak derin acılara maruz kalanların maharetidir."
Sayfa 18Kitabı okudu
Sezai Karakoç-İlk
Yanlış trenden indin seni şehrin aynasından geçirdiler
Sana baktım yıllarca hep aynı özlem penceresinden
Yürüyen ve kaçan yalın ve çocuksu özlem penceresinden
Denize karşı küçüle küçüle giden evleri
İnce ince karşılardın olağan karşılardın
Şen dünya içinde şen dünya içinde bir avuç şen dünyaydın sen
Bahar bilgisi güneş rengi at soluğu ve sen
Seni çağırıyorum geç gel ağlayan son bakireler içinden
Kadınlar taş heykeller gibi gelip geçer sarı kayalardan
Hangisine baksam sen kımıldar sen seslenirsin içerlerden
Çekil karşımdan sultanı cariyelerde aramak körlüğü diyorum
Körlük güneşe ve gözlerime doğru gelen
Sen bir el uzanışıyla aydınlanan yeni ay mısın
Geyik resimleriyle kabarık her köşen
Geyik derisinde akan ilk nehir
Bir el uzanışıyla
İlk sokağın ağzında kaybolursan ağlayacağım
Leylaklarla akrepler gözlerine bakıp insan olurlarsa
Çocuk cennetinde günahların ilkini sen işliyorsun demektir Suna
Parlayan denizler gürültüsüz şiirler kapanan kapılar sana
gök taşlarını getiriyorlar
Seni sayıklıyor
Denemesi yanlış yapılmış ilk ok
Sayfa 89Kitabı okudu
Bir trenin camlarında uzayıp giderken dünya
Yakalanmayan görüntüler mutluluklardır belki
Acılarsa, uzun uzun beklenilen istasyonlara benzer
İki uzaklık arasındadır her insanın tarihi...
Gitsem bütün akşamlar geç, sabahlar erken
Kalsam bu kent alnıma yeni çizgiler ekler
Akıp giden her suya akma isteği midir bu?
Açan her çiçeğe açmak mı gelir içimden? Oysa acılarımızdır birbiriyle çarpışan yaşam boyu
Mutluluklarımızdır, cephe gerilerinde bekleyen.
Sayfa 124 - Dönüşün SenfonisiKitabı okudu
Cortazar’ın İşe Yarar Filminde bahsi geçen Bir Sarı Çiçek öyküsü
işe yarar bir şey filminde bahsi geçen julio cortazar öyküsü.
tamamı şöyledir;
ölümsüzüz; biliyorum şakaya benziyor bu söylediğim. biliyorum, çünkü kuralın istisnasını tanıdım, var olan tek ölümlüyü biliyorum. rue carbronne'da bir barda bana öyküsünü anlattı; gerçeği anlatmaktan rahatsız olmayacak kadar içkiliydi, oysa barmen (barın sahibiydi
Kafese kapatılmış bir kuş, bahar geldi mi, yapacağı bir şey olduğunu çok iyi bilir, ama yapabilecek durumda değildir. Nedir bu? Pek iyi de anımsayamaz. Belli belirsiz bir şeyler gelir gözünün önüne ve kendi kendine der ki, “Öteki kuşlar dallarda yuva kuruyorlar, yumurtluyorlar, yavrularını yetiştiriyorlar.” Ve başını kafesin çubuklarına vurur da vurur. Oysa kafes olduğu yerde kalır ve kuş, acıdan deliye döner.
Oralarda uçan bir başka kuş, “Şu tembel hayvana da bak,” der yolunda giderken, “keyfi yerinde görünüyor.” Evet, hapiste olan yaşar, ölmez, içinde olup bitenleri ise dışardan kimse görmez; sağlığı yerindedir, güneş açtığında az çok neşelidir... Derken kuşların göç vakti gelir, yeniden melankoliye düşer. “Ama istediği her şey elinin altında,” der ona kafeste bakan çocuklar.. Oysa o, çubukların arasından bulutlu gökyüzüne bakmakta, patlamaya hazırlanan fırtınayı görmekte, içinden yazgısına isyan etmektedir. “Kafesteyim, kafeslenmişim, bir de hiçbir gereksinmem olmadığını söylüyorsunuz aptallar! Her istediğime sahibim, öyle mi? Ah Yalvarıyorum size, özgürlüğümü bağışlayın, bırakın ben de öteki kuşlar gibi olayım!”
