"Oğul! İnsanlar vardır şafak vaktinde doğar, gün batarken ölürler!"
Şeyh Edebali
- Atlayıp yüzsem ve o ışıklara varsam bile kurtulmuş olmam ki, dedi. Benim istediğim ortak bir kurtuluş.
- Ortak bir kurtuluş yok, dedim.
- Var, dedi. Olmalı. Bu köhne geminin üstünde yaşasak bile var. Gemi su almaya başlasa bile var. Kayalara çarpsak bile var.
Batarken bile var. Suyun dibini boylasak bile var. Giderek, asıl o zaman var diyesim geliyor. Gerçek bir umutsuzluktan doğan gerçek bir kurtuluş. Bir gün göreceksiniz bunu.
“Gün batarken
Ve el ayak çekilirken
Güneş yerini bırakırken
Yani gecenin yoğunluğu otururken
Aklımdan hiç çıkmayışların
Ruhumda var oluşların
Umudun karnıda huzuru var eden
Bir gün
Elbet
Mutlaka
Birlikte öleceğiz” dedi adam güneşin batışını izlerken .
Başka bir son düşünemiyordum. Böyle olmasını istemezdim ama hep olurdu. Dünyanın bütün Kızılderelileri yenilir, Spartaküs kaybeder, gün batarken sararır, kuşlar döner, Sadri Alışık denilen hergele, her filminde ağlardı. O ağladıkça ben de ağlardım. Nedenimi bilmez ağlardım. Ağladıkça Sadri’ye kıl kapar gıcık olurdum. Üçüncü şahıs olarak kalışına, hep gidici kadınları sevişine, bu gidiciliklerin bir mecburiyet gibi duruşuna, Sadri’nin bu mecburiyetlere, giden kişinin özgürlüğü olarak bakıp, ona ihanet etmemek için kendine ihanet edişine…
“Umut hep var. Gün doğarken ya da batarken, gökyüzüne baktığın her an hem de.”
Sayfa 69Kitabı okudu
Böyle olmasını istemezdim ama hep olurdu. Dünyanın bütün Kızılderilileri yenilir, Spartaküs kaybeder, gün batarken sararır, kuşlar döner, Sadri Alışık denen hergele, her filminde ağlardı. O ağladıkça ben de ağlardım. Nedenini bilmez ağlardım. Ağladıkça Sadri'ye kıl kapar gıcık olurdum. Üçüncü şahıs oluşuna, hep gidici kadınları sevişine, bu gidiciliklerin bir mecburiyet gibi duruşuna, Sadri'nin bu mecburiyetlere giden kişinin özgürlüğü olarak bakıp, onlara ihanet etmemek için kendine ihanet edişine..
Ama, ruhunun derinliklerinde, bir olay bekliyordu. Tehlikede olan gemiciler gibi, yaşamının tekdüzeliği üzerinde umutsuzca göz gezdiriyor, uzaklarda, ufkun sisleri içinde bi ak yelken arıyordu. Bu rastlantının ne olacağını, bu rastlantıyı getirecek yelin kendisini hangi kıyılara götüreceğini kestiremiyor, sıkıntıyla yüklü bir kayık mı, lombarlarına kadar mutlulukla dolu bir gemi miydi, bilmiyordu. Ama her sabah uyanınca onu bekliyor, bütün sesleri dinliyor, sıçrayarak kalkıyor, gelmeyişine şaşıyordu; sonra, gün batarken gittikçe biraz daha üzgün, ertesi günde olmak istiyordu.
Sayfa 85
Ama felsefe bir gece kuşudur der Hegel ve "Minervanın baykuşu ancak gün batarken uçmaya başlar"
Sayfa 85 - SayKitabı okudu
koyun
Rüzgârın altında kar yumakları
Kara gök ufkunda beyaz benekler
Çanları çınlıyor tufanda yalnız
Kaygulu bir çoban, üren köpekler
Yolu biliyorlar: tepelerinde
Tanrı'nın güttüğü uzak yıldızlar
Uçsuz sürülerde çok kalabalık
Kentteki insanlar kadar yalnızlar
Sağım zamanları kuzu sesleri
Gün doğarken özlem, batarken katil
Düşmüş meleklere benzeseler de
Mezbaha insandan korkulu değil
Boyun eğiyorlar toprağa doğru
Bıçaktan kurtulsun diye İsmail.
" Umut hep var. Gün doğarken ya da batarken, gökyüzüne baktığın her an hem de. "
Sayfa 68Kitabı okudu
Gün batarken Şafak boy
Gösterirken gulumsemen gelir alır karanlıkları
Bir efkar bastırırken nahif bir kalpte
Ve hüzün çökerken,
Şefkatin gelir bastırır tüm yalnızliklari
.....