|||.
Adèle'nin sağlığı pek de yerinde değildi. (...)
Danıştıkları bir doktor ona dinlenmesini ve güzel havalarda yürüyüş yapmasını tavsiye etmişti. Ama bunlar, kısa sürede kenara biraz para koyup sonra bunu huzur içinde yemek isteyen birinin uyabileceği tavsiyeler değildir.
Sayfa 17Kitabı okuyor
İki Yalnız İnsan
" Hiç kimsenin hayatı benim hayatım kadar zor olamaz. Benim hiç annem olmadı, hiçbir insan bugüne kadar bana güzel bir şey söylemedi. Her genç kız sevgilisiyle gezmeye çıkarken , ben hep yalnızım ve bunun hep böyle devam edeceğini, böyle devam etmek zorunda olduğunu biliyorum , başkaları gibi hissetsem de bu durum değişmeyecek . Tanrım neden bu böyle? "
Sayfa 18 - JulaKitabı okudu
304 syf.
10/10 puan verdi
Evimize gelişin güzeldi sonrası daha güzel
LED ışıklı olan süs eşyalarına bayılırken kardeşim bunu getirmişti. İlk kontrol ettiğim şey: Gece kitap okumama yetebilecek kadar ışık verip vermediğiydi. -Çünkü mumlar el yazısı için kullanışlı ama okumak için o kadar değil.- Sonra mutlu haberi verince baktım ki ışığı olmasına rağmen cansız duruyor. "Hoş geldiin, sen evimize katılırken bakalım biz sana neler katabiliriz?" deyip onu birkaç gün sonra bu hâle getirdim.
Sonradan öğrendim ki, erkek kardeşim de seviyormuş ama benim ondan daha çok sevdiğimi ve benim için daha kullanışlı olacağını düşündüğü için bana vermiş.
Benim için özel olan eşyalarımı paylaşmayı o kadar sevmem - çünkü başkaları için özel konumunda olmuyorlar genelde- ama "Olayı öğrendim teşekkür ederim, bunda ortaklık teklif ediyorum, bence kabul etmelisin. -düşündüğünü görünce- Etmezsen çokta ısrarcı olmam ona göre." deyip pis pis gülmüştüm.
Direkt ona da verebilirdim ama paylaşma fikri daha özel hissettirmişti o yüzden öyle yaptım. Ve "Şeyy, şimdi ortak olduk ya, senin eklemek istediğin bir şey var mı tabi becerime göre?" demiştim. Ve "Hayır, gayet hoş ve bana da hitap ediyor." cevabını almıştım.
Kabuklara laf eder veya aşırıya kaçan bir uğraşma ile beni pişman eder sanmıştım ama kardeşimin büyüdüğünü ve cici olduğunu gördüm. Buna da en az hediye kadar sevindim hatta anne edasıyla duygulandım biraz. Ama lafta gülen ve sinir bozucu bir tonda "Beğenin kalite kazanmış, böyle devammm şirin çocuk." deyip gitmiştim. Çünkü kardeşlik dengesi böyle işliyor: biri normal davranıyorsa öbürü illa ki anormal davranmalı...
Mutluluğun Resmine Bak(tır)mak
Ben hala yerdeki küçük çukurlarda biriken çamurlu yağmur sularına baktığımda kendimi görünce mutlu oluyorum. Kim ya da ne yıkabilir beni? Hala küçükken gördüğümde gözlerime inanamadığım suyun içine atılan kalemin kırılması gibi bu yüzde yetmiş küsuru su olan dünyaya bulaşan bazı insanların da kıvrılmayıp kırılacağını düşünüyorum. Hala birilerinin kendi rüyası başkasının kabusuysa kendi rüyasından vaz geçebileceğine inanmak istiyorum. İnsanların etrafındaki insanlar mutlu olamayınca kendi mutluluklarını saklama gereği duyduklarını ise biliyorum. Yani mutluluk, herkes mutluysa ortaya çıkıyor. Ne bileyim işte. İnanmak istiyor insan iyi şeylere, güzel şeylere. Mesela bir kitap okumak istiyor umuda dair. Ama herkesin o kitabı okumasını istiyor. Bir şarkı dinlemek istiyor erdemle ilgili. Tabi herkes dinlesin o şarkıyı. Ya da mutluluğun resmine bakmak istiyor insan. Gönül ister ki Abidin Dino’nun elinden çıkmış olsun. Ama Behzat Ç’nin çizimi olsa bile olur la! İnsan hep birlikte iyi ve güzel olmak istiyor. Birinin yüzü gözü sağlıktan kan saçarken öbürünün içi kan ağlasın istemiyor; biri çocuğuna yemek beğendiremezken öteki evine ekmek götüremesin istemiyor. Eşit ve adil olmak istiyor insan. Ama kimsenin evi yansın, ocağı batsında gözümüz de gönlümüz de yok. En azından evinin penceresini açsın, ocağından gelen kokular başkalarını ağlatmasın.
Rıdvan Şahin
Çin’de geçen ve ülkenin tek çocuk yasasını, baskıcı yönetimini ve yöneticilerini satır aralarında sıkça eleştiren bir kitap 
Bayan Ming'in Hiç Olmayan On Çocuğu.
Arka kapak yazısıyla derinden etkiliyor ve insanı kendini sorgulamaya itiyor: “ Hakikat en çok hoşumuza giden yalanın ta kendisidir.”
Tuvalet temizlikçisi Bayan Ming ve onun on çocuğunun öyküsünü bazen şaşkınlıkla bazen şüpheyle ama hep büyük bir merakla dinleyen Fransız iş adamı arasında geçen bilgelikle dolu diyaloglar çok keyifliydi.
Hayal nerede başlıyor, gerçek nerede bitiyor? Ne yalan, ne doğru? Hangisi kurmaca, hangisi hakikat?
Sayfalar boyunca bir uçtan bir uca savurmuş okurunu 
Eric Emmanuel Schmitt . Sonunda da güzel bir ters köşeyle noktayı koymuş.
Keyifli okumalar diliyorum.
