Sezai Karakoç'un ağzından ilk ve son kez Monna Rosa'nın hikayesi
19 yaşındaydım. Heyecanlı bir genç. Şiirde yeni bir dönem başlamıştı. Ölçüsü olmayan vezinsiz, kafiyesiz şiirler yazılmaya başlanmıştı. Hece ölçüsü de bitmişti. Serbest şiir yazılıyordu. O dönemin bu serbest şairleri, eski dönemleri kötülüyordu.
Tabi isterdim ki öz edebiyatımız olan divan edebiyatı ile yazılabilsin şiirler. Ama tek başıma ben
Sayfa 131 - Çıra Yayınları 1. Baskı 2017Kitabı okudu
İsim Şehir Hep Dünya
Sayı dolu ömrümde sadece altıyı anlamadım
Şanssız günlerim oldu, belki aylar, yıllarım
Sergilerle kermesler arasında salınım hep hayatım
Sürekli hep üstüne koyarak, bir fazlasını yaşadım
Sanmayın ki ben hep mutlu oldum arkadaşlarım
Seven kadar nefret eden de oldu arada
Şımarıklar hep uzaktan baktı bana
Şairler hep küçük gördü vurdular
Tam 40 gün oldu sen gideli.
Kırk günün ilk gününden başlayayım. Bir sabah uyandım ve sen öldün. Haber bana kuş olup ulaştı. Ecel kuşu diye bir kuş varmış, bilmiyordum. Haberi boynunda kara bir zarfla, o getirdi. Katladığın yerden açıp baktım, “Sevgilim ben öldüm hoşça kal” yazıyordu. Yaşasaydın sana derdim ki; “Yalnız hemşerim, bu haber sevdiğine böyle mi verilir?” O saatten
1920'lerin ikinci yarısında Serbest nazım akımı başlarken Türk şiiri ne durumdaydı?
Divan şiirinden uzaklaşma; özgürlük, vatan sevgisi gibi kavramları, toplumsal sorunları şiire sokan Namık Kemal; bireyci, aşırı duygusal Servet-i Fünun şairleri; Tevfik Fikret'in ikinci dönemindeki, günün siyasal gelişmelerini izleyen güçlü, çarpıcı şiirleri; herkesin anlayacağı bir dille öğretici şiirler yazan Mehmet Akif; halkçı, memleketçi, aydınlık manzumeleriyle Mehmet Emin Yurdakul; Ahmet Haşim, yani Batı'yı daha bir yakından, anlayarak kavrama; Yahya Kemal'le eski şiir geleneğinin gücüne yeniden yaslanış; Aruz-Hece, Osmanlıca-Türkçe, Kır-Kent çatışmaları; yüzyıllardır aydın gözlerden uzak akıp gitmiş olan Halk şiirinin ortaya çıkışı; Kurtuluş Savaşı'nı yaratan toplumsal gelişmelerin yansıması olan kültür değişiminin ürünü Hececiler; hececiliği manzumecilikten uzaklaştırma yoluna giren Faruk Nafiz Çamlıbel...
Memet Fuat
Ezra Pound: üzerine bir inceleme.
Amerikan edebiyatının en büyük isimlerinden biridir. Hemingway’ın toz konduramadığı şair, gerçekten çok kibar bir insandı der, pound için. Pound kendi şiirini; “benim dünya tarihim” ve “hayatın aşağı yukarı oransal bir sunumu” olarak tanımlıyordu. (…)kendi hayatını ise modern bir odysseia destanı ve epik bir şiire kaynak olabilecek bir konu olarak
Çağdaş Türk şiiri antolojisinin en önemli kesimi neden 1900-1910 doğumlular; bu şairler sayıca neden fazla ve bu sayı neden 20'lere, 30'lara ve 40'lara doğru giderek azalıyor? Tarihin bir cilvesi olarak, Türk dilinin en yetenekli şairleri 1900-1910'larda mı doğdu?
Tarihte rastlantılar eksik değildir; ama bu şairlerin belirgin üstünlüklerini, gördükleri eğitime, bu eğitimin özellikle de yazın eğitiminin sağlamlığına bağlıyorum. Bu şairler okullarda Divan ve Halk şiirlerini, aruz ve hece ölçülerini ve anadillerini çok iyi öğrenmişlerdi; nazım biçimlerini, nazım türlerini ve söz sanatlarını (mecazlar; teşbih, istiare, mecazi mürsel, kinaye, ta'riz, teşhis ve intak...), anlamla ilgili sanatları (îham, tevriye, istihdam, tenasüb, vb...) biliyorlardı. Antolojinin büyük bir çoğunluğu özgür koşuğa bu deneyimlerden geçerek geldi. Nâzım Hikmet, F.H.Dağlarca, Behçet Necatigil, Orhan Veli, Oktay Rifat, Melih Cevdet Anday, Asaf Halet Çelebi, S.K.Aksal, Turgut Uyar, Metin Eloğlu, Edip Cansever, Cemal Süreya ve ötekiler gökten zembille inmediler; önlerindeki antolojiyi öğrenerek, sağlam bir eğitim ve öğretimden geçerek geldiler; ve büyük bir çoğunluğu en azından bir yabancı dili yeterince biliyordu.
Sayfa 10 - ŞiiRiN DİLİKitabı okudu
Milli Ölçü
Eski Türklerin şiir ölçüsü hece ölçüsüydü. Kaşgarlı Mahmud'un sözlüğündeki Türkçe şiirler, hep hece ölçüsündedir. Sonraları Çağatay ve Osmanlı şairleri, taklit yoluyla, İranlılardan aruz ölçüsünü aldılar. Türkistan da Nevai, Anadolu'da Ahmet Paşa aruz ölçüsünü yükseltiler. Saraylar, bu ölçüye değer veriyorlardı. Fakat halk, aruz ölçüsünü bir türlü anlayamadı. Bu nedenle halk şairleri, eski hece ölçüsüyle şiirler söylemekte devam ettiler. Ahmet Yesevi, Yunus Emre, Kaygusuz gibi tekke şairleri ve Aşık Ömer, Dertli, Karacaoğ lan gibi saz şairleri hece ölçüsüne bağlı kaldılar.
Sayfa 118 - KriminalKitabı okudu
