Hiç Hep'in en güzel aynasıdır
"Kalkbinle dokunmadığını aklınla okuyamazsın."
Eğer şefkat kalbin varlıkla yüzleşmesi ise tefekkür aklım varlıkla yüzleşmesidir.Tefekkür, akıl midesinin teşekkürüdür.
Zira insan en eksikli varlıktır. O kadar ki varlık olarak hiçtir. Hiç ise Hep'in en güzel aynasıdır...
"Ah, resim yaparken insan hep biraz âşıktır aslında. Bana hep insan resme içindeki âşık bir yanı döküyor gibi gelir. Fakat bütün bunlar o kadar hassas, uçucu ve mucizevi şeyler ki, hem evlilik de görünmüyor. Bu durumda sana nasıl bir torun yapabilirim ki?"
Sayfa 23Kitabı okuyor
Gerek semâvî kitaplar ve gerekse onların mübelliği olan nebiler insanlığa karşı hep bu nasihat vermek ve rehberlik yapmak keyfiyetini gerçekleştirmişlerdir. Lakin herkes ilim sahibi olup da enbiya tarihini ve semâvî kitapların muhtevasını lâyıkıyla öğrenemeyeceğinden bütün insanlar, kendilerine yakın ve mensup oldukları cemiyet içinde olgun bir davranış manzûmesi sergileyen ve zengin bir fikri hayatı olan kimselerin irşadına muhtaçtır.
Sonra hep mutsuz, hep karanlık, hep yalnız oldum ben Fezai abi. Kimseyi gerçekten sevmedim, kimseden gerçekten nefret etmedim, yaptığım hiçbir şeyin gerçekten bir anlam taşıdığına inanmadım. Ve Tanrı'yla da bir daha hiç konuşmadım. Böylece zaman içinde birbirimizi unuttuk.
Biri sana gülerse ona acıyabilirsin; ama sen ona gülersen asla kendini bağışlayamazsın.
Ve biri seni incitirse bunu unutabilirsin; ama sen birini incitirsen hep hatırlarsın.
Bu yüzden şuna emin ol ki; bu ikinci şahıs, senin daha duyarlı, ama başka bir bedende olan kişiliğindir.
Bordo Siyah YayınlarıKitabı okudu
Mürebbiye öyküsünden
" Peki niye ağlıyor o halde? Ben âşık olmanın güzel bir şey olduğunu düşünmüştüm hep."
Sayfa 3Kitabı okuyor
Gözyaşlarımızı hep acı çekerek dönemezdik ya. İnsan,bazen de mutluluktan ağlamayı hak ederdi.
Sayfa 34Kitabı okuyor
Serseri mayına benzeyen "ben"ler muzaffer olur ve keyfi sebepleri bahane ederek başkalarını terörize ederken, hep şu şiara dayanıyorlar; kendini sev, yıkıp geçtiklerini boşver.
İşte böyle bir günden diğerine atlıyorum
çok renkli çember ve daha güzel
bir atış alanından ya da ocaktan
hele kıvılcım olursa bir de rüzgâr rengi
Ey Yaşam, sen ey rahat otomobil ve
hep önlerde koşmanın öldürücü sevinci
Farların ateşiyle yanacağım.
Sayfa 32Kitabı okuyor
Dert çekme boşuna, hep gül de yaşa;
Zulüm yolunda hakkı bul da yaşa;
Sonu yokluk madem bu dünyamızın
Yok bil kendini, özgür ol da yaşa.
Sen sofusun, hep dinden dem vurursun;
Bana da sapık, dinsiz der durursun.
Peki, ben ne görünüyorsam oyum:
Ya sen? Ne görünüyorsan o musun?
Hep yaşandığı gibi, ne yazık ki sevgi kendi derinliğini ayrılma anına kadar anlamıyor.
Çocukları seviyordum.Dünyaya bambaşka bir pencereden bakmalarına tahmin edilemez hayal güçlerine,hep sevgi dolu ve hep umutlu olabilmelerine hayrandım.İnsan büyüdükçe hayata yenilebiliyor,öğrenilmiş çaresizliğin esiri olabiliyordu.Çocukken tüm sorunların çözümü çok basit görünür,bu basitlik sonsuz bir özgürlük hissiyatı bahşederdi.Büyüdükçe hayatın zorluğuyla yüzleşiyorduk.Değiştiremediğimiz her durumun bizi etkileyip kısıtlamasına izin verirken o hayal gücünü ve sarsılmaz neşeyi yitiriyorduk.
Sayfa 28Kitabı okuyor
“Ne zaman ay ışığında yürüsem, hep sevdiğim ve ayrılmak zorunda kaldığım kişiler gelir aklıma. …”
Saçlarımda kiraz bahçeleri
Salıncak kuruyor dallarına çocuklar
Hep ben düşüyorum,hep ben
Sayfa 45Kitabı okuyor
