insan her vakit kendine ulaşamıyor, yalnızlık da yetmez oldu. doyumsuz olanlarınız bilir, hep daha fazlası lazım, yalnızlığın bile. tabi bir dostum var; Acarbey. olur olmaz zamanlarda düşer hep aklıma. o bir at, gerçek olmak zorunda değil. ha bir de hayallerim var, var ama onlar da gerçekleşmek zorunda değil. geriye kalanlar, bir Süreya şiiri; “sonrası iyilik güzellik”. geleni, gideni ne çok insan vardı tanıdığım… tanıdığımı sandığım, sandığımı tanıdığım. kalkıp gitmeyi tanıdım sonunda… bir doğum oldu yalnızlık, ve belki bir hastalık. işin iyi tarafı şu ki; bir tedavisi yok. hem gitmekten daha alâ şey mi var? ne kadar uzarsa yol, o kadar sen demek. tanıdıklarım var tanımadıklarım da, varsınlar olsunlar veya olmasınlar… gece devirecek bir ayı ve yine yalnızlığım netameli kasıma uyanacak, uyanmazsa da selam edin benden bahara… neyse işte… yalnız öldü dersiniz, ne derseniz dersiniz.