Sabah tüm zırhını yorganı ile birlikte atmıştı üzerinden. Güneşin de yardımı olmuştu demeyi çok isterdi ama ufak bir tebessüm gibi ısıtabilmişti içini sadece. Kalktı. Ayağına baktı çorabın biri yok diğeri yatağa bir metre uzaklıktaki duvarın dibinde. Nerde diye bakındı diğerine, yastığının yanında görünce haylaz bir gülümseme ile başını az
hayatı kullanma kılavuzu
“ önce güneşin ışıklarını söndürmüştüm. gündüzün bir yararı yoktu.
başımı elime, elimi deftere, defteri masaya dayamışım.yok gündüzle gelen herhangi bir fayda yok önce bunu düzeltmeliyim diyorum kendime bırak hayatı, önce gününün tamamını kullanmayı öğrenmen gerek.
biliyorum önce istemek gerek. hayata hakim olmayı istemek.
geçmişe bakıyorum.
Buraya içimi bıraktım.
"Yaşanmışlıklarla yaşın kesiştiği noktasında duruyorum hayatın... eski enerjim mi kalmadı yoksa yapacak daha özenli ayırıcalıklar mı var beni mutlu kılan bilmiyorum ama eskilerdeki kadar çok vurmuyorum kendimi sokaklara, başka şehirlerde her hafta sonu... hafta sonu daha çok şey ifade etmeye başladı artık, çılgın eğlencelerden. Bir dostla
YALNIZ BİR OPERA (Murathan Mungan)
Ölü bir yılan gibi yatıyordu aramızda
Yorgun, kirli ve umutsuz geçmişim
Oysa bilmediğin birşey vardı sevgilim
Ben sende bütün aşklarımı temize çektim
İmrendiğin, öfkelendiğin
Kızdığın ya da kıskandığın diyelim
Yani yaşamışlık sandığın
değmez dedi.
yolunu beklerken içtiğim sigaralar ve dün geceden arta kalan ne varsa masada.
erken saatte uyandım.
yatak odamın tavanı eğilirken üzerime
bir saat daha uyudum. belki iki.
havada ölü bir romantizm vardı ve bir ninni örttü üzerimi.
anlaşılmamak acıktırıyordu insanı.
iki gün önceden kalan pizzanın son dilimini ısıtacaktım.
mikro
Eylül Ayı (2019) Hikaye Etkinliği (5-30 Eylül 2019)
BÜTÜN OTOMOBİLLER SARIYA BOYANMIŞTI
─ Hocam çok özür dilerim, Yağız’la bir türlü anlaşamadık. O yüzden epey geç geldik.
Öğretmen çatık kaşlı çocuğa ve yanındaki mahcup anneye gülmemek için kendini zor tutarak bakmıştı. Bu sevimli ikiliyi sınıfa takdim ederek hem anneyi içinde bulunduğu zor durumdan kurtarmak hem de biraz daha kapıda beklerse
oysa bir umuttu
Hayat akıp giderken avuçlarımdan
Eğilip yerden toplayamıyorum parçalarımı
Ve artık her şey için
Çok geç demek için
Belki de çok geç
Koğuşlar gibi loş ışıklandırılmış koridorlarda yürürken, Veronika artık her şey için çok geç olduğunu kesinlikle anladı: İçinde yükselen korkunun denetimden çıktığını fark etti.
"Kendimi toparlamalıyım. Verdiği kararlardan ne olursa olsun dönmeyen biriyim ben, her şeyi sonuna kadar götürürüm."
Yaşamı boyunca pek çok şeyi sonuna dek götürdüğü doğruydu, ama hep önemsiz şeylerdi bunlar, bir özürle sona erebilecek bir küslüğü uzatmak, bir ilişkinin sonu olmadığını düşündüğünde adamı sevdiği halde telefon etmemek gibi. Kolay konularda ödün vermemekte üstüne yoktu; sanki ne kadar güçlü ve aldırışsız olduğunu kendi kendine böyle kanıtlayacaktı. Oysa aslında kırılgan bir insandı, hiçbir zaman üstün bir öğrenci olmamış, okulda spor dallarında da pek bir başarı gösterememiş, evinde de huzurlu bir yaşam sağlayamamıştı.
Sayfa 70Kitabı okudu
Hayat size yavaş yavaş inanmamayı, güvenmemeyi, sevmemeyi, kronik şüpheci olma yı öğretecek. Bu gerçekleştiğinde artık ne yazık ki, her şey için çok geç diyebilmek için bile çok geç olacak.
Kendimce "tecrübe" denilen şey tam olarak budur. Kalbiyle bağlantısını kaybetmiş insana tecrübeli denir.
Sayfa 85Kitabı okudu
![Babelisk [∆]](https://r2.1k-cdn.com/sig/size:96/plain/https%3A%2F%2F1k-cdn.com%2Fresimler%2Fuyeler%2F380728_1713122332_z2al9.jpg){kind=small}
Hayata Yeniden Başla / Hayatınızı Değiştirecek Kitaplar SerisiNazlı Baç · Dokuz Yayınları · 2020285 okunma