Yol boyunca yürüyerek iğde ağacını aradık. Çiftlik merkezine geldiğimizde bile o ağacı kimin söktüğünü sorup durdu. Kimse ağaca ne olduğunu bilmiyordu.
Sonradan hatırladım, bu ağaç yıllar önce önünde durup bir asker selamı verdiği ağaçtı. Yanındaki şaşıran kişilere, "Ağaçlar, sığındığım gölgeyi, soluduğum havayı, yediğim meyveyi sağlayan askerler gibidir, elbette selam vereceğim" demişti.
Çünkü o yeşilliğin hasretini, Kurtuluş Savaşı boyunca çok çekmişti ve çevresindeki herkesin doğanın ne kadar değerli olduğunu fark etmesini istiyordu.
"İncir ağacı baharın gelişini haber veren ağaçlardan değildir. Hiç incirler çiçek açtı, bahar geldi dendiğini işittiniz mi? İncir ağacı doğurgan ve çilekeş annelere benzer. Sütlüdür ve kayayı deler.. Ne meyvesi ne çiçeği kokar. Kendini belli etmeyen bu meyve ne ilahi bir lezzete sahiptir.
İğde ağacı, incir ağacının aksine cazibeli kadınlar gibidir, kokusunun peşinden gider insan. Ama meyvesi için ümitleri boşa çıkarmış evlat desem yeri; tatsız, kumsu, o muhteşem kokudan nasibini almamış yavan bir meyve."
Başka ne vardı?
İşte hurafelerimizden bazıları :
✓Bacanın dumanının eğri veya doğru çıkmasından, kuşa kağıt çektirmekten, fala baktırmaktançeşitli manaların çıkartılması.
✓Evden misafir giderse o evi 3 gün süpürmemek.
✓Haftanın günlerinden bazısına uğursuz saymak.
✓İki bayram arasında nikah yapmamak.
✓Sıcak su içerisinden çakıl veya taş alınırsa çocuk olur
Sayfa 123 - AZKitabı okudu
..., Atatürk,... ve Ağaç Sevgisi...
"O günün Ankara'sı kurak, çorak adeta irice bir köy!..
Çankaya'dan Meclis'e gelen yol üzerinde sadece bir iğde ağacı varmış. Atatürk o iğdenin önünden geçerken hep dikkatle bakar, hatta arada bir selâm bile verirmiş. Nedenini sorduklarında da " Eeee yediğim meyvenin, sığındığım gölgenin, soluduğum havanın bir neferi bu ağaç... Diğer neferler kadar onun da selama hakkı var !" dermiş.
Sayfa 87Kitabı okudu
İnsanlar öldüğünde izlediği filmler ne olur bilmiyorum. Dinledikleri şarkılar, içlerinde biriken özlemler. Okudukları kitaplar boşa mı okunmuş olur misal? Bir kuş gibi çırpınan kalpleri, ısındıkları bahar güneşleri, ciğerlerine çektikleri taze çimen kokuları. İlk sonbahar yağmurlarıyla gizledikleri gözyaşları. Yalnızlıktan üşüdükleri kışlar, kederi gizlemek için saklandıkları çocukluk gülüşleri, sadece yalnız olmadıklarını düşündükleri için imrendikleri insanlar. İzleyeceği bir filmi seçerken, içlerinden geçen hayat sıkıntıları, iç sıkıntıları ne olur bilmiyorum. Kalplerindeki kırıklıklar, hasretler, ayrılıklar. Geride kalan bir pul koleksiyonu. Tam büyümemiş bir iğde ağacı. Yürüdükleri eksik kaldırımlar. Hiçbirini bilmiyorum.
Sayfa 251Kitabı okudu
Renkli bir kişiliği vardı.. Erleriyle sigara içip sohbet eden, köylüyle ayran bölüşen, şekerli kahve içen, fal baktıran, gecelik entarisi giyen, bağdaş kuran sade bir vatandaştı. Yemek seçmez, sofraya gelen her yemeği yerdi. Karnıyarığı, kuru fasulyeyle pilavı gül reçelini ve kavrulmuş leblebiyi çok severdi.
Arkadaşlarıyla sokaklarda korumasız
Seni anlattığım iğde ağacı bugün hem meyvelerini benimle paylaştı, hem de onunla dertleştik biraz. Seni sordu. Dedim "kaç ay oldu görmedim. Yüzüne hasret kaldım. Sence yanımda olmak mı istemiyor? Çekiniyor mu? Korkuları mı var?" O da sustu, sadece sustu. Tıpkı senin gibi.
belki yerine varmamış bir mektuptu
belki bir allahasmarladik
belki
suskun karların örttüğü
bir yalnız iğde ağacı
belki devrilmiş bir çınar
çatlamış bir testi
çatlamış bir yürek
eski bir aşk
hiçbir șeydi belki.
Sayfa 163 - Onu bana bağışlaKitabı okudu
“iğde ağacı ile randevum var!/ babamın kokusunu dolduracak ceplerime” (sayfa 87)
Çocukluğum, iğde ağacı tepelerinde geçtiğinden babamdan dikmesini istediğim ağaç, ilk can suyunu birlikte vermiştik, bugün ilk meyvesini yemek nasip oldu :)