O halde bir insanın yapması gereken şey nedir? Bir insan da aynı şekilde hayvanların yaptığı gibi kendi var oluşunu üretmelidir; şu farkla ki, bunu tek başına yaparsa yok olup gidecektir; bunu kendisi için değil, tüm insanlık için yapmalıdır.
Bunu yaptığında şuna kesin olarak kaniyim ki, o mutlu bir insandır ve var oluşu akla uygundur.
İnsanın doğru, gerçek ve sağlıklı bulduğu şeyler, toplumunca kabul edilmiş olan kalıplardır. Bu kalıplara uymayan şeylerin çoğu, bilinç düzeyine sokulmayıp bilinç dışında bırakılır. İnsanın açık ya da örtük bir yalnız kalma korkusu yüzünden
inanmayacağı (ya da bastırmayacağı) hemen hemen hiçbir şey yoktur. Daha önce tartışmış olduğum bir konuyu insanın kimliğini yitirme korkusuna geri dönerek insanların büyük bir çoğunluğu için kimliğin kesinlikle toplumsal kalıplara uygunluktan kaynaklanan bir şey olduğunu dile getirmek isterim. Bu insanlar, nasıl olmaları düşünülmüşse öyle olan kimselerdir. Bundan ötürü, yalnız kalma (toplumca dışlanma) korkusu, kimliğini yitirme korkusunu dile getirir. Bu her iki korkunun bir arada oluşu ise, en güçlü etkiyi yapar.
Sayfa 148 - Say Yayınları
Peki ne? Akan zaman ve ölümü düşünmenin yol açtığı fikir, insanın ne istediğini aniden bilmez oluşu muydu? İnsanın kendi arzularını tanımaz oluşu muydu? İnsanın, kendi iradesiyle olan doğal yakınlığını kaybetmesi miydi? Ve bu yolla kendine yabancılaşması, sorun haline gelmesi miydi?
Sayfa 77 - Sia KitapKitabı okudu
"Her insanın bir başkası için sonsuz bir muamma oluşu, üzerinde düşünülmesi gereken muazzam bir hakikattir."
Sayfa 15 - Türkiye iş Bankası kültür yayınlarıKitabı okuyor
Her insanın bir başkası için sonsuz bir muamma oluşu, üzerinde düşülmesi gereken muazzam bir hakikattir.
Bir çocuğun var oluşu henüz aile zemininde yerleşiklikle sınırlı kalır. Henüz bir “birlikte varoluş”tan ibarettir. Bir “ben”e sivrilmemiş, “kendi” şeklinde bir profil kazanmamıştır henüz, içinde ve birlikte yaşadığı ailesinin “dibinden” “havalanıp uçmak” henüz ona çok uzak bir şeydir.
İnsanın kendi suretini görmesinden daha dehşet verici bir şey yok, asla aynaya bakmamalıyız. Doğanın bize en büyük lütfudur, gözlerimizin kendi kendimizi görmekten mahrum oluşu.
Sayfa 568Kitabı okudu
