içimden kalkan o yolcusuz gemilere,sesini duyamadığım,ellerine dokunamadığım tüm günlere çok kırgınım.sokakların bizsiz kalışına,başını sevemediğim tüm sokak köpeklerin beni sev diye bakışlarına da.
ben sana çok kırgınım ya da her neyse
aynı sokakları tekrar tekrar yürüyorum.balkonlarda çürüyen çiçekler için gözyaşı döküyorum yollar bitince.sonra yeniden...birkaç hayvan seviyorum yalandan gülümsüyorum kendime.bir kerede olsa sars beni kendime geleyim.uyuyunca geçmiyor.hele çiçekler açınca hiç.öylece dur yanımda.
yüzükoyun uzanıyor kendi gölgesinde bense yüzüyorum sığ sularında aldığım nefesin acı tadı ruhumda ufak tefek yara güneşe yeniden sarılabilirsem yeniden doğucam.gölgende ölüyorum ve bana dayan diyorsun.ne körsün!
yeniden başlamak isterim hayata.yeniden tanışmak isterim seninle her gün.tüm dikenlerine rağmen yeniden öpmek isterim.insan sadece bir kere düşüyor böyle acıya.verdiğin acıları yeniden sevebilirim.
ne zamandır küsüm tüm günlere.harabe bir evde unutmuş gibiyim tüm güldüğüm o şeyleri.birinin beni sarmasıda yetmiyor.her bir temasın ruhumda oluştırduğu yükü kaldıramıyorum.bu dünyaya hapsedilmiş gibiyim.güneşe deniz kuma yağmurlara bile çok kırgınım.hiçbiri iyi gelmiyor bu koca boşluğa.sessiz çığlıklarım dünyanın her yerinde.her nereye çarpıyorsa katlanarak geri geliyor.