Senin sehirlerin
Hani dersin ya "bu nasıl bir son böyle" diye.. Biz ne okuyorduk da sen bize ne hissettirdin 
Tarık Tufan .. Bazı kitapları okurken hikayeye kaptırırsınız kendinizi.. Anlatılan bütün duyguları hücrelerinize kadar hissedersiniz.. Son iki sayfaya kadar hissettiklerinizi tamamıyla unutun.. Kitabı bitirip, kapağını kapatıp, gözlerinizi yumduktan
Selam dostlar,
Bugün size 
Elena Gavuraki hanımefendiden #konağınalfabesi isimli kitapla geldim. Kitabımızın hikayesini herhangi bir kahramanın ağzından değilde konağın ağzından dinliyoruz.
Oldukça etkileyici ve sürükleyici bir kitap olduğunu söylemeden yorumuma geçmek istemedim.
Kitabımız 1800'lü yıllarda İstanbul ve Adalar arasında geçen bir hikayeyi anlatıyor. Feri kocasının ikinci hanımıdır. Zahide'nin üstüne kuma olarak gelmiştir. Feri'nin muallim olan oğlu Ada'da görevini icra ederken Dilistan'a aşık olur. Fakir ve cahil olan Dilistan Feri'nin gözünde Paşa'nın oğluna layık değildir.Muallim Arı bey aşkından yataklara düşer ve annesi Feri bu aşkı kabul etmek zorunda kalır. Düğünleri yapılan aşık çiftler kumrular gibiyken aralarında sonbahar rüzgarları esmeye başlar. Artık bir çocuk sahibi olmaları gerekirken ne yazık ki aşkları meyvesiz kalmıştı. Bu duruma Feri hanım bir el atmalıydı.
Feri hanımın yaptığı hareket nelere mâl olacaktı?
Arı Dilistan'a olan aşkından vazgeçecek miydi?
Arı Beyin çocuğu olacak mıydı?
Yazarımızın ilk kitabı olmasına rağmen kitabın sayfalarını heyecanla çevirip nasıl bitirdiğinize kendinizde inanamayacaksınız
Sevgi bakıştaydı, gözdeydi... Ona bakanlar onu sevmedikleri için hiçbir güzelliğini göremiyorlardı.
Dua ve Naz farklı iklimlerde, farklı evlerde, farklı coğrafyada büyümüş, gözlerini her sabah olduramadıklarına açıp, yenilgilerinin altında kanatlarının ezilmesine alışmış, anılarını ve geçmişlerini silerek umudu uzaklardaki evlerde ararken daha çok yok olmuş, sözde yaşayan iki kadındı. Ta ki kader onları hikâyelerinin bitimine, yolun sonuna yakın bir yerlerde sürpriz bir şekilde birleştirene kadar.
Hayat geç demez, bitti demez, vedalaşmaya az kaldı demez, her zaman son sözü söyler... Hayat inatçı, iki kadın daha da inatçı, o zaman ölüm gemisine binmeden yapılacak çok şey var.
Sonbahar yenilgilerin, ıssızlığın, yalnızlığın, hüznün mevsimidir.
Bir kadın, bir insan isterse ve çabalarsa hayatın neresinde olursa olsun her şeyi başarır. Bunun için ihtiyacı olan tek şey seni yoran şeylerden arınıp yola bakmak şüphesiz.
Hayatta ne kadar iyi olursan ol birilerinin hikâyesinde hep kötü, hep sevilmeyen olursun.
Bir kadın dibe vurunca oradan ya güçlenerek çıkar ya da orada sonsuza dek kalır.
"İstanbul da benim gibi" diyordu; "dışarıdan bakınca çok güzel, ihtişamlı, büyüleyici ama bir o kadar kırılmış, bir o kadar yorgun."
Kantarın dengesi bozuktu; hep ver, ama hiç alma ya da aldığını sandığın küçük teselli kırıntılarıyla avun.
Son Bahar
