Aydınlıkta olmamıza rağmen, bazen biz de, tıpkı çocukların kör karanlıkta her şeyden korkup titredikleri gibi, onları karanlıkta dehşete düşüren şeyler kadar korkunç olmayan şeylerden korkarız...
Ejderhanın İlahisi
Türküsü dökülürken ağzından, göklerin yağmuru, gözyaşı gibi, işitin bilgeyi, yılların ve Ejderha Mızrağı'nın Yüce Söylenceleri'nden unutulmuş öykülerin tozunu temizlerken.
Çünkü hatıraların ve sözün ötesindeki derin çağlarda dünyanın o ilk nazarında üç ay, yükselirken ormanın bağrından ejderhalar, korkunç ve kocaman,
Mum yakmak karanlığa lanet okumaktan iyidir.
Ahlakın temeli... Kanıtlanamayan şeylere inanmaktan ve bilgimizin sınırlarını aşan olasılıklar hakkında ortaya atılan mantıksız iddiaları tekrar etmekten vazgeçmeye dayanır.
Hiç kimse bize istediğimiz her şeyi olamaz ve veremez.Bizim de hiç kimseye, ne kadar seversek sevelim, istediği her şeyi olamayacağımız ve veremeyeceğimiz gibi. Bu duruma hayıflanmak veya asıl sorunun doğru insanı bulamamamız olduğunu düşünmek yerine beklentilerimizi sadeleştirmek işe yarayabilir.
Hepimizin kendine has tuhaflıkları ve başkalarıyla geçinmeyi zorlaştırabilen kusurları var. Biz dört dörtlük olmadığımıza göre, karşı tarafın dört dörtlük olmasını beklemek anlamsız. Bütün o can sıkıcı huylarımızla sık sık birlikte veya ayrı ayrı hatalar yaptığımız, yine de günün sonunda dinlemeye, kabul etmeye ve sevmeye açık olduğumuz ilişkiler belki kulağa hayallerimizdeki kadar mükemmel gelmeyebilir. Ama bizi dönüştüren, hayatımıza anlam katan ve
geride iz bırakan ilişkiler sadece kalpleri, balonları ve çiçekleri değil, ruhun en karanlık taraflarını da göze aldıklarımız değil midir?
Keşke doğru insan eşittir doğru ilişki olsa. Doğru veya yanlış, ilişkiler en az iki kişiliktir.
Ege
"Olduğumuz kişilere nasıl ve neden evrildiğimiz birilerinin umurunda mıydı? Karanlık, temkinli, komik birine. Evrilmek neyse artık. Yoksa önemli olan sadece evrilmiş olmamız mıydı?"
Sayfa 366Kitabı okudu
Tohum olmanın kaderindeydi karanlık.
Büyüyebilmek için gömülmek gerekiyordu.
Gelmiş geçmiş en iyi günlerdi, gelmiş geçmiş en kötü günlerdi; hem bilgelik çağıydı hem ahmaklık; hem inancın devriydi hem şüpheciliğin; hem Aydınlık hem Karanlık bir mevsimdi; umudun baharı, umutsuzluğun kışıydı; hem her şeyimiz vardı hem hiçbir şeyimiz yoktu; hepimiz ya doğruca Cennete gidecektik ya da tam aksi istikamete -özetle; şu an içinde bulunduğumuz döneme öyle benzer bir dönemdi ki dönemin, sesi en çok çıkan otoriteleri bu günler hakkında olumlu anlamda da, olumsuz anlamda da- ancak ve ancak "en" sözcüğü kullanılarak konuşulabileceğini iddia ediyorlardı.
Kaçsam o da bir türlü karanlık şimdi
Ne kadar aynı bir dünyadayız seninle
Aşka, döğüşe, maviye yetmek için
Biriyim, cesurum, var mısın ellerime
Bir başka sabaha kadar içelim.
