Cevriye, namı değer Fosforlu Cevriye… Bu ismi ıslak saçlarına gelen ışık yansımalarından almış. O bir fahişe. O İstanbul’u değil İstanbul onu tanıyor. Bileklerine de kelepçe dövmeleri yaptırmış, yüreği gibi bilekleri de damgalı olsun diye. Bir gece geçirdiği erkekle bir daha görüşmez hatta o sokaktan uzun bir süre geçmez, yüreğini daha önce hiç kimseye kaptırmamış bir kadın o. Ta ki “o” onu bulana kadar…
Kitapla ilgili çok fazla bilgi vermek istemiyorum çünkü ne desem bu güzelliği bozacak gibi hissediyorum. Ben bu kitabı ilk kez Osman Balcıgil’in İpek Sabahlık kitabında gördüm. Orada da Suat Derviş’in hayatını anlatıyordu yazar.
Yazar solcu bir görüşe sahip ve bu kitabı da 1940’larda yazıyor. Tabii o zamanlar solcu olarak konuşabilmek ne mümkün; yazar da bunu kitabına döküyor. Hatta karakterlere bir iz bırakıyor. Derviş’den okuduğum ilk kitap. Normalde hüzünlü aşk içeriklerini pek sevmem ama bu kitap beni derinden etkiledi. Cevriye ile o Beyoğlu sokaklarında gezmek, gönül bağına ve hüznüne özlemine ortak olmak bambaşka bir keyifti. Okuyacaklara tavsiyem İpek Sabahlık kitabından önce okunması gerekiyor çünkü kitabın sonuyla alakalı bir spoiler var içinde.
Fosforlu Cevriye 
Suat Derviş
