Siddhartha; kişinin özünü, benliğini aramasının muhteşem bir dil ve kurgu ile harmanlanması…
1946 Nobel Edebiyat Ödülü’ne sahip olan eser, hiç şüphesiz ki bu ünvanını sonuna kadar hak ediyor.
Hepimizin hayatında kendisini sorguladığı, varlığına anlam aradığı dönemleri olmuştur ve hatta belki de olmaya devam ediyordur. Siddhartha da; varlığın ve yaşamın o derin anlamının peşinden giden bir karakterin, seçimleri sonucunda ulaştığı varış noktasının etkileyici bir kurgusu.
Bence eser “ne olursa olsun içinden geldiği gibi davranan bireyin, sonunda kendisini bulacağına, tanıyacağına” işaret ediyor.
”Kendimden korkuyordum çünkü, kendimden kaçıyordum!”
”Hikmetini ve içyüzünü öğrenmek istediğim şey, Ben’di. Kurtulmak, alt etmek istediğim şey, Ben’di. Ama alt edemedim, sadece yanılttım, sadece kaçtım ondan, sadece saklanıp gizlendim. Doğrusu, dünyada benim bu Ben’im kadar, bu yaşıyor olduğum, başkaları gibi ve başkalarından ayrı biri olduğum, Siddhartha olduğum bilmecesi kadar kafamı başka hiçbir şey kurcalamadı. Ve dünyada kendim kadar, Siddhartha kadar az bildiğim başka hiçbir şey yok!”
Kitabın en etkileyici kısımlarından biri bence yukarıda paylaştığım alıntı idi. Nitekim bu cümleler kendisini ararken ondan kaçan, ulaşmaya çalıştıkça bunun sonucundan korkan ve en sonunda aslında benliği hakkında hiçbir fikri olmayan bireyin iç muhakemesinin inanılmaz bir özeti gibiydi.
Sorgulamaya, değerlendirme yapmaya yöneltmesi ve bütün bunların yanında etkileyici kurguya sahip olması nedeniyle, Siddhartha bana kalırsa mutlaka okunması gereken eserlerden biri. Keyifli okumalar dilerim.
Demir Ökçe romanındaki distopyanın ilham kaynağı, bir nevi Demir Ökçe’nin ayak sesleri olan bir 
Jack London eseri . . .
Uçurum İnsanları
(The People of the Abyss) . . .
En sonda yazacağım şeyi en başta yazayım: Böylesi bir kitap nasıl arka planda kalmıştır?
İncelemeye
