Aşkla beraber kendimi de dünyayı da unutmak istiyorum. İstiyorum ki dünya da beni unutsun.
Sayfa 83Kitabı okuyor
Darmadağın yaşıyorum. Aşklarım da, kinlerim de darmadağın. Darmadağın ve paramparça. Etimin gücünü kaybettim. Kalçalarıma uzanan elleri, dudaklarıma geçirilen vampir dişlerini, ucuz bira satan sözde rock barlardaki iğrenç kimlik bunalımlarını, alkolik komünistleri, beş para etmeyen ibneleri, sayıları aniden artan eblek lezbiyenleri, temelsiz gelişen ve yalnızca batıya yaslanan altkültürü artık unutmak istiyorum. Çok özür dilerim ekselansları, ama bu akşam beni fakmanızı rica ediyorum. Ya da kendimi size vurdurtacağım. Yerçekiminden değil, toprağa basma tutkusundan söz ediyorum. Mamafih, hiçbir şeyin önemi kalmadı.
Sayfa 150
Kendimi unutmak istiyorum..
Aşkla beraber kendimi de dünyayı da unutmak istiyorum.
İstiyorum ki dünya da beni unutsun.
Kendimi bırakmak, unutmak, uyumak istiyorum.
Sayfa 185 - Can Sanat YayınlarıKitabı okudu
Kendimi bırakmak, unutmak, uyumak istiyorum. Ama yapamıyorum bunu; boğuluyorum : varoluş her tarafımdan, gözlerimden, burnumdan, ağzımdan içeri dalıyor.
Ve birden perde yırtılıyor ,anladım artık kavradım.
mektubu tutan avuçlarımın terlediğini hissettim.
Zarfı açtım. Önü ve arkası inci gibi harflerle dolu tek yapraklık mektubuna baktım. Aşk, diyordu, acı, yara ve bellek diyordu. Bildiğim sözcükleri peş peşe sıralıyor, her sözcükte bir burgaç yaratıyordu. Pişmanlık, gözyaşı, öfke, ayrılık, gözyaşı, pişmanlık, unutmak, affetmek, kader, ölüm, yalnızlık, kader, pişmanlık, gözyaşı ve unutmak diye tekrar tekrar yazıyor, bir söylediğini birkaç satır sonra bir daha söylüyordu. Yakın ile uzağı, yaşam ile ölümü, kavuşma ile ayrılığı birbirinin yerine kullanıyordu. Başka zaman ve başka yerde bu sözcüklerin anlamını biliyordum, ama dediklerini anlamıyordum. Dili, ne annemin ne de babamın diline benziyordu. Anlamlara anlamsızlık veriyordu. Telaşla havalanan kuş sürüsü gibi sözcükleri iç içe geçiriyordu. Her sözcüğün kanadını yanındaki sözcüğün kanadına çarparak kırıyordu. Geçmişte bizi biz yapan, geleceğe de kapı açan olasılığı yok ediyordu. Unutulmak istiyorum, diyordu. Koca lstanbul'da kendimi bir odaya hapsedilmiş hissediyorum, diyordu. Seni sevsem de, geçmişimiz bizim kaderimizdir, geçmişimizden kurtulamayız, diyordu.
Kendimi bırakmak, unutmak, uyumak istiyorum.
Aşkla beraber kendimi de dünyayı da unutmak istiyorum. İstiyorum ki dünya da beni unutsun.
Sayfa 83
Parktayım. Koca koca gövdeler, gökyüzüne uzanan kara ve boğumlu eller arasında bir sıranın üzerine bırakıyorum kendimi. Bir ağaç, ayaklarımın altında, toprağı bir kara tırnakla kaşıyor. Kendimi bırakmak, unutmak, uyumak istiyorum. Ama yapamıyorum bunu; boğuluyorum: Varoluş her tarafımdan, gözlerimden, burnumdan, ağzımdan içeri dalıyor.
Sayfa 188Kitabı okudu
Kendimi parça parça, ip ip geriye doğru sökeceğim.
Şehrin dışına çıkmak, geniş bir ova, sessiz bir dağ eteği bulana kadar arkaya bakmadan yürümek. Sonunda, diye düşündü, her şeyi unutmak, insan olduğumu bile unutmak istiyorum. Kendimi parça parça, ip ip geriye doğru sökeceğim.
Sayfa 15 - MetisKitabı okudu
Kendimi bırakmak, unutmak, uyumak istiyorum. Ama yapamıyorum bunu; boğuluyorum: varoluş her tarafımdan, gözlerimden, burnumdan, ağzımdan içeri dalıyor.
Sayfa 163 - PDF | Can YayınlarıKitabı okudu
“Öyle acı ki her şey unutmak istiyorum! Kendimi bit menekşenin rengine, bir gülüşe katıp unutmak… Unutma düşüncesi bile unutmak…”
Sayfa 39 - Red KitapKitabı okudu
Yeşili, denizi görmek istiyorum. Kendimi unutmak istiyorum.
Sayfa 95 - Yapı Kredi Yayınları, 38. Baskı: İstanbul, Nisan 2022Kitabı okudu
Kendimi bırakmak, unutmak, uyumak istiyorum.
Sayfa 185Kitabı okudu