Apo (yazı uzun amma okunmaya değer)
Asrın liderimiz, Apo'yla müzakere meselesine açıklık getirdi.
"Herhalde kalkıp özel villa tahsis edecek halimiz yok" dedi. Ki, daha önce iki defa villada oturmuştu.
Biri Lazkiye' de, biri Roma' da.
Roma' daki villanın adresi, Quartiere Inferno, Via Male'ydi.
Türkçesi... Cehennem mahallesi, Kötülük
Sayfa 28 - Kırmızı Kedi Yayınevi - Üçüncü Basım: Aralık 2017, İstanbulKitabı okudu
Saf gelin hikayesi
“Saf Gelin'in kim olduğunu bilmemelerine rağmen, kasaba gençlerinin, bir araya
geldiklerinde ondan söz etmemeleri görülmüş değildi. Birbirlerine, sabah akşam,
içleri gıcıklanarak Saf Gelin hikâyesi anlatırlardı.”
Saf Gelin on beş yaşına kadar, dünyanın bütün kötülüklerinden korunarak ve evde
nadide bir çiçek gibi saklanarak, hiçbir şeyden
Yazı bana ait'
Acı çekiyorum. Farklı bir acı bu. Hiçbir nedeni yok gibi dururken o kadar çok nedeni bir arada tutan bir acı ki.
Sanki her saniye büyüyor içimdeki o boşluk. Siz hiç elinizde olmadan büyümeye mahkum ettiniz mi kendinizi? Gökyüzüne bakarken takıldığınız taşı önemsediniz mi? Uzun uzun konuşmak isterken içinizdekileri sessizce haykırmak geçerken aklınızdan, sesinizin çıkmadığı oldu mu hiç?
Benim oldu işte.
Hiç geçmedi ki üstümden.
Bildiklerim, işittiklerim öyle çok yük oldu omuzlarıma. Taşıyamıyorum artık sanki onları
Her geçen dakika gülümsemek, salak salak mutlu rolüne girmek öyle zor geliyor ki bazen.
Unutuyorum kim olduğumu.
Hiç bilemedim ki zaten.
Sessizce fısıldıyorum rüzgara içimdekileri, sessizce çığlıklar atıyorum
Günden güne yok oluyor gibiyim.
Artık bu zifiri karanlık olan boşluk o kadar derin ki içine çekiyor beni.
Hareket edemiyorum, o boşlukta yaşayıp gidiyorum öylece hasbelkader
İnsan! İnsandan daha salak bir varlık var mıdır yeryüzünde? Kim ilgilenir insanla? Ve hangi varlık insanoğlundan daha kuşku vericidir? Bu insan, kitap okuyan biri de olsa? Ne yani, herkes kitap okur. Sırf kitap okuyor diye, omuzlarından tutup duvara yaslamak ve: " Sakın kımıldama, gözlerine bakayım azıcık," mı demek gerekir?
Sayfa 15 - Türkiye İş BankasıKitabı okuyor
Acı çekiyorum. Farklı bir acı bu. Hiçbir nedeni yok gibi dururken o kadar çok nedeni bir arada tutan bir acı ki. Anlatamıyorum. Anlatsam ağlarım, ağlarsam gülerler. Kırıldığım her saniye büyüyor içimdeki o boşluk. Siz hiç elinizde olmadan üzülmeye mahkum ettiniz mi kendinizi? Gökyüzüne bakarken takıldığınız taşı önemsediniz mi? Uzun uzun konuşmak isterken içinizdekileri sessizce haykırmak geçerken aklınızdan, sesinizin çıkmadığı oldu mu hiç? Benim oldu işte. Hiç geçmedi ki üstümden. Bildiklerim, işittiklerim öyle çok yük oldu omuzlarıma. Taşıyamıyorum sanki artık onları. Her geçen dakika gülümsemek salak salak mutluymuş rolüne bürünmek öyle zor geliyor ki bazen. Unutuyorum kim olduğumu. Hiç bilemedim ki zaten. Sessizce fısıldıyorum rüzgara içimdekileri sessizce çığlıklar atıyorum, ne duyulduğum oluyor ne görüldüğüm.
Gece gece şuraya 
Stephanie Garber kitapları hakkındaki düşüncelerimi dökeceğim. Altı kitabını da okudum ve yeni çıkacak kitabını pek hevesli olmasam da bekliyorum (sadece scarlett ve julian sahnelerini okuyacağım, eğer sahne verirse)
Caraval ilk olarak bu kitap beklentisiz okuduğum kitaplardan biriydi. Okuduğum zamanı dün gibi hatırlıyorum. Kasım
"Bu, Allah değil mi?" diyorum Hasan'a.
Üstümüzde, akasya yapraklarının arasında büyük bir ay yükseliyor.
Hızla küçülüyor, hızla yükseliyor.
"Hangisi?" diyor Hasan.
"Şu yuvarlak!"
"Sen salak mısın? O, ay ... Dünyanın uydusu ... "
"O zaman Allah kim?"
Hasan, aya bakıp bir süre düşünüyor. Sonra önemli bir şey söylüyormuş
gibi gözlerini kısıyor.
"Onu göremezsin," diyor.
Mino'nun Siyah Gülü
acı çekiyorum. farklı bir acı bu. hiçbir nedeni yok gibi dururken o kadar çok nedeni bir arada tutan bir acı ki. anlatamıyorum. anlatsam ağlarım, ağlarsam gülerler. kırıldığım her saniye büyüyor içimdeki o boşluk. siz hiç elinizde olmadan üzülmeye mahkum ettiniz mi kendinizi? gökyüzüne bakarken takıldığınız taşı önemsediniz mi? uzun uzun konuşmak isterken içinizdekileri sessizce haykırmak geçerken aklınızdan, sesinizin çıkmadığı oldu mu hiç? benim oldu işte. hiç geçmedi ki üstümden. bildiklerim, işittiklerim öyle çok yük oldu omuzlarıma. taşıyamıyorum sanki artık onları. her geçen dakika gülümsemek salak salak mutlu rolüne girmek öyle zor geliyor ki bazen. unutuyorum kim olduğumu. hiç bilemedim ki zaten. sessizce fısıldıyorum rüzgara içimdekileri sessizce çığlıklar atıyorum, ne duyulduğum oluyor ne görüldüğüm. günden güne yok oluyor gibiyim, birilerinin el uzatmasını dahi bekleyemiyorum artık bu zifiri karanlık olan boşluk o kadar derin ki içine çekiyor beni, nefes alamıyorum, hareket edemiyorum, o boşlukta yaşayıp gidiyorum öylece hasbelkader.