ne eski bir tango melodisi, ne de siyah önlüklü bir mektepli kız resmi, hayır beni on sekiz yıl evvelki o tatlı hatıraları alemine atan, gazetede götürdüğüm iki satırlık, kupkuru, alalade bir kiralık ilanı oldu.
o anda pendik sahilleri birden gözümde canlanıverdi. o köşk...o köşkün bizim bahçeye bakan penceresi...ve o pencereden mahinur...sarı
...kendimi duyumsuyorum. ama sadece içine kirpik kaçan göz, şişmiş parmak veya çürük diş kendini duyumsar, bireysel varlığının bilincine varır. sağlıklı göz veya parmak ya da diş varlarmış gibi görünmezler. yani gayet açık, değil mi? kendi kendinin bilincine varmak hastalıktır.
Beyaz karayı,sinek yarayı,zengin parayı sever.
Yemek tuzu,rakı buzu,maymun muzu sever.
Ördek kazı,güzel nazı,aşık sazı sever.
Ana çocuğu,çoban gocuğu,yumurta sucuğu sever.
GURBETÇİ ŞÂİR SERVET YÜKSEL'İN DUYGU SÜZGECİNDEN SÜZÜLEN ŞİİRLER
M. NİHAT MALKOÇ
“Aman ha, gönül kırıp; kırılmaya değer mi?
Boş şeylerin peşinde yorulmaya değer mi?
Ne kaldı elimizde baharından, yazından?...
Bu dünya çiçek olsa derilmeye değer mi?”
(“Değer mi?”- Servet YÜKSEL)
Gönül telimizi
''Burasının gürültülü olduğunu söyledi söylemesine ama ben onun sesinden başka hiçbir şey duymuyordum. Tek bir gürültü gelmiyordu kulağıma. Onun sesini, gözlerini kırparken çıkan kirpik sesini, kalp atışlarının sesini -kendi kalbimin sesiyle de karıştırıyor olabilirim emin değilim ama ortada muhakkak bir kalp çarpıntısı sesi vardı-, damarlarında akan kanın sesini bile duyuyordum ama etraftaki hiçbir sesi duymuyordum. Ondan gelen sesler bir gürültü değil de hayat sevinci gibiydi.''
Sayfa 38Kitabı okudu
kirpik
Peki, tamam yazmayacağım,
ama önce sen;
O kirpiklerinin nasıl bir tesadüfle
cennetten gelmişcesine dizili olduğunu açıkla...
Sayfa 31Kitabı okudu
Bilemedim, bir kirpik
nasıl bunca uzağa düşer.
Sevmesin senden sonra
beni kimseler..
Biri gelişin, dünyayı isteyen sorular
Öteki gidişin, kırılmış kirpik tufanı
İki ölümle besleniyor kalbim.
Şiirden başka bağışlayanım yok..
Uyandım..
Yaşadığıma bir daha şükrettim. Birazdan kalkacaksın. Odan can bulacak. Eşyalar kirpik kirpik uyanacak. Aynan bayram yeri. Su değil parmakların akacak musluktan. Terlikler ayaklanacak. Giyindiğin her şey teninle sarhoş. Pencere, korunun rüzgârıyla öpecek ensenden. Işık, ışığa karışacak. Ben, bütün bunların ortasında, titreyerek bakacağım sana. İnsan nasıl ağlamaz bu büyük masala. Günaydın, beni doğuran sabah..
Kendimi duyumsuyorum. Ama sadece içine kirpik kaçan göz, şişmiş parmak veya çürük diş kendini duyumsar, bireysel varlığının bilincine varır. Sağlıklı göz veya parmak ya da dil varlarmış gibi görünmezler. Yani gayet açık, değil mi? Kendi kendinin bilincine varmak, hastalıktır.