(Arka Kapak'tan)
Tanışma kitabım olan Adımlar alışık olmadığım bir tarzda anlatıma sahip olmasına rağmen, Jerzy Kosinski etkilendiğim ve diğer kitaplarını da okuma isteği ile dolup taştığım yazarlar listesinde yerini almıştır. Hayırlı olsun :)
Adımlar kitabında anlattığı hikayeler yer yer kafamı duvarlara vurma isteği uyandırdı. Sarsıcıydı.
Kitap, ilgi uyandırıcı bir anlatıma sahip bir hikaye ile başlıyor. Sonrasında bir çok farklı hikayenin rüzgarında savrulduğumu hissettim. Geçişler o kadar keskin ki bir önceki hikayenin sarsıntısı henüz devam ederken bir baktım başka bir hikayenin içindeyim çoktan. Bu hikayeler arasına kitabın başındaki hikaye kahramanlarının (bir çift) sizi derin düşüncelere sevk edeceği diyaloglar serpiştirilmiş. Tasvirlerindeki olağanüstülük üzerimdeki etkiyi bu denli arttırdı sanırım. Biraz argo bir deyimle aşmış bir yazar olduğunu düşünüyorum. Hikayeler çoğunlukla cinsellik ve vahşet içeriyor. “Neden okudum ki bunu” dersiniz ya bazen heh işte öyle hikayeler bunlar. Ama bu, hikayenin kötü olmasından kaynaklı çıkan bir ses değil, var olan kötülüklere gözünüzü kapatıp görmemezlikten gelmeyi tercihinizden kaynaklanan bir ses.
Ayrıca, yazarın çok ilginç bir hayat hikayesi de var. En diplerden en yükseklere çıkmış, “yeter bu kadar, bana müsaade” deyip çekip gitmiş.
Kitaptan 6 Alıntı
GİTTİĞİMDE benden sana, beklemediğin bir an ziyaretine gelecek, düşüncelerine kuşku, duygularına şüphe katacak bir anı daha kalacak. İşte o zaman bu kadında kendini bulacaksın.
Adımlar, Jerzy Kosinski (Sayfa 141 - E Yayınları)
Seni, kendimden ayrı tanımıyorum. Yalnız kaldığım, sen yanımda bulunmadığın zamanlar gerçekle ilgin kesiliyor; böyle anlarda seni düşünemiyorum bile.
Katil hayatımızın bir parçasıydı, öldürülen değil.
ONUN sevgilim olduğunu düşün. Bu düşünceyi yok etmek için ortadan kaldırman gerekecek. Değil mi?
-Bilmem. Pek emin değilim.
Bir gün, bana manto alıyorduk. Satıcı yanıma yaklaştı, mantoyu giymeme yardım etti. Yakamı düzeltmek için elini boynuma attığında sen yetiştin, bir şey söylemeden adamın elini tuttun ve boynumdan uzaklaştırdın. Tıpkı bir eşya gibi. Her halde elini iyice sıkmıştın, olduğu yerde dondu kaldı. Yüzü kıpkırmızıydı, bağıracakmış gibi ağzını açtı.
-Elini boynundan çektim, çünkü sana dokunmasını istemiyordum.
Ama onunki, herhalde sırf mesleki bir davranıştı.
-Bilmiyorum, sen de bilemezsin. Sana dokunduğunda neler duyabileceğini düşünüyordum.
Bu düşünceyi yok etmek için de adamın elini boynumdan çekmen gerekti.
-Evet.
..böylece ne olduğum ve ne olacağım görüntüsünü kendinden uzaklaştırabilirdim; bana aşılanan kanun korkusundan, başarısızlık saplantısından ve başarı simgelerinden kendimi kurtarırdım; sahip olma hayallerini, edinilen, kullanılan, tüketilen her şeyle birlikte "aidiyeti" ispatlayan her şeyi -tasdikname, unvan, diploma- ortadan kaldırırdım. Böyle bir değişim geçirdikten sonra da, yaşamaktan başka şey seçme olanağımda kalmazdı.
Gölgeleri birbirine dokunuyor, tek gölgenin bir araya getirilmiş parçaları gibi birbirlerine karışıyorlardı. Her çift ayrı bir yönde uzaklaşıyor ve ay ışığında, insanların yaşadığı tarlalarda gezinmek üzere yamaçlardan inen kavruk çamları andırıyordu.
