Selâm!
İlk kez bir inceleme yazmaya kalkışıyorum. Kusurlar affola.
Birhan Keskin'in okuduğum ikinci kitabı "Ba". Aslında bu kitabı daha önce birkaç kez okudum. Bu gece bir kez daha okumak istedim. Sanki ilk kez okuyormuş gibi etkiledi beni şiirler. Özellikle şu şiirler: Estradıol 5.8, Penguen 2, Taş, Şubat, Gül Toplamak, Güneş.. Yıldız.
"Poplin Yıllar" şiirinde şöyle bir kısım var:
"Ben bu geçitte,
susan bu cümlelerde ne arıyorum?"
Şairler şiirini yazarken aslında bir susuş sergiliyor gibi gelir bana. Elbette konuşan cümleler de vardır şiirin içinde ama bir o kadar da susan cümleler barındırır. Şair belki de susmak istediğinden yazar bazı şiirleri. Kimi şiirin başlığına görünmez bir yazıyla "Sevgili okuyucu! Ben bu şiirde susuyorum, dinle beni!" yazmış gibi hissettirdi. Ya da ben bu yazıyı görmeyi umdum. Evet , ben umdum. Bir şey dinledim. Bir gizi dinledim. Şair kendine de susuyor olabilir mi bazen, şair bu gizi hissediyor ve arıyor olabilir mi? Neyi sustuğunu arıyor olabilir mi?
Şiirin dilinin duruluğu, kelimeleri yük edinmeden kendine, akıp gidişi beni etkiledi. İçimden bir şeyleri kağıda nakşedilmiş bulmak gözlerimi nemlendirdi. Şiirler tabiatı, hüznü, kırgınlığı, kederi hissettirdi. Buruk ve güzel şiirler var. Şairi gücendiren nedir kim bilir...İnsanın hayatla kurduğu ilişki en çok ellerinden okunurmuş diyor şair kitabın sonlarında. Kendi ellerine bakıp sakin, zarif, kuru, yavaş diye okuyor bu ilişkiyi. Şiirleri de bunun gibi zarif ve sakin.
Okuyun sevgili okurlar!
