Lodoslu sen. Sessizlik
önümüzden uçmuştu, ikinci,
daha saydam bir yaşam.
Kazandım, yitirdim, inandık
karanlık mucizelere, sonra çabucak
göğe yazılan bir dal taşıdı bizi, uzandı
akan beyazlığın içinden ayın yörüngesine,
bir yarın, düne tırmandı, ve artık
toza dönüşmüş bizler, şamdanı getirdik;
boşalttım ne varsa, hiç kimsenin eline.
open.spotify.com/track/5TGLdpQRH...
Ses
değil artık - geç saatlere ait
bir gürültü yalnızca, zamana yabancı,
senin düşüncelerine armağan edilmiş, sonunda
burada uyanmış: Bir
meyve yaprağı, göz büyüklüğünde, derinlere
çizilmiş; hep reçine dökmekte,
kabuk bağlamayı
istemiyor.