İyi ki orada değilim.! İnsan kalbi ne anlaşılmaz, ne acayip bir şeymiş meğer, sevgili dostum. Seni böylesine severken, hep senin yanındayken soluğunu hissederken ... Şimdi ayrılldığıma nasıl da seviniyorum! Olacak şey mi bu? Fakat beni sevdiğini, gidişimi anlayışla karşılayacağım ve beni bağışlayacağım biliyorum.
Oradaki diğer bütün ilişkilerim, sanki kader tarafından benim bu hassas yüreğimi iğnelemek için, özellikle karşıına çıkanlmış değil miydi? Zavallı Leonore! Fakat yine de benim hiçbir suçum yoktu! Kız kardeşinin o nazlı, şıınankça çekiciliği ile gönlümü eğlendirirken, diğer yandan onun zavallı yüreğine böyle bir tutkunun yerleşeceği aklıma gelir miydi? Acaba yine de masum sayılabilir miyim? Onun duygularını ben alevlendirmedim mi?
Aslında hiç gülünç olmadığı halde çoğu zaman bizi gülümseten o saf duygulannı, abartısız heyecanlan dışavurumlanndan hoşlanmıyor muydum? Ben değil miydim? Ne garip, kendinden yakman yaınabilen insanlar ne anlaşılmazdır. Sevgili dostum! Sana söz veriyorum; artık kendime çekidüzen vereceğim. Her zaman yaptığım gibi, kederlerimi her zerresine vanncaya dek çekip durmayacağım. Ve geçmiş, benim için anılarda kalacak...
