DUVARLAR, DUVARLAR, DUVARLAR..
Peki ne kadar sağlamlar acaba?
Ya da kendimizi onlarla kuşattıkça, daha savunmasız olmuyor muyuz aslında?
Yaşanılan her olay birer tuğla olur yeri geldiği zaman. Sonra onu alırsın, bir öncekinin üzerine koyarsın. Bir de harç yaparsın deneyimlerinden, aralarına sürersin.
Önce bir tarafını, sonra dört bir yanını duvarlar kaplar zamanla. Yaşadıkların sana kalkan olup insanlarla arana girer. Tam istediğin de budur belki de. Eğer ikinci bir şans vermeye niyetin yoksa hayata..
Yalnızlığın insanı bir güvercin karşısında bile nasıl savunmasız bıraktığını okudum bu kitapta. Tuğladan ördüğümüzü sandığımız o kocaman kocaman duvarlarımızın, aslında kağıttanmış gibi nasıl kolayca yırtılabileceğine şahit oldum.
Peki ya fazla ileri gittiysek?
Duvarlarımıza biri dokunsa ya da yanından geçse bile kalp krizi geçirebileceğimizi düşünüyorsak?
Ya da insanların, bizimkilere benzer duvarları olmadan, nasıl yaşadıklarını bir türlü anlayamıyorsak?
Kısa olmasının yanında hiç sıkmayan, akıcı anlatımıyla düşündüren bir kitaptı.
Ben neredeyim, benim duvarlarım ne kadar yüksek, gibi sorularla toplum içinde yaşamanın mecburiyeti üzerine fikir yürütmemizi sağlaması, en verimli tarafıydı.
Keyifli okumalar.
