"Dünyanın sonu, sözcüklerin infilakıdır."
İlhan Berk gibi şairlerin ortak özelliği, poetik bulgu ve çıkarımlarının, şiirinden daha kuvvetli oluşudur. İlhan Berk'in şiiri bana hitap edici türden olmasa bile, şiir hakkında ileri sürdüğü görüşleri gayet sağlıklı.
Bu eserde de dönemin revaçta olan metodunu görüyoruz. Bu metoda göre, kitabın ilk kısmı şiire tahsis edilirken, ikinci kısmı poetikaya ayrılıyor. Güzel Irmak kitabı da bu türün en sevecan ürünlerinden biri..
Kitabın ilk kısmı hiçbir heyecan uyandırmaksızın geçip gitti. Halbuki uzun bir otobüs yolculuğunda okumuştum. Buna rağmen hissizdi. Ta ki poetika faslına geçene kadar..
İlhan Berk de tüm şairler gibi kelimelere olan muhtaçlığını tebarüz ediyor, şiirin obje olmayacağını anlatmaya çalışıyor. Berk'e göre, şiir şairi umursamaz. Noktalanmış bir şiir, bağımsızlığını ilan etmiştir. Nitekim, allayıp pulladığımız ve "bu benim ustalık eserim" dediğimiz şiirlerimiz, çoğu zaman okuyucu nezdinde bir itibar ve hayret uyandırmazken; çalakalem kağıda dökülen ve hiç umulmayan o şiirimiz, bir anda elden ele dolaşabilir. Bu durumun okuyucuyla bir alakası olmadığını, şiirin hercai yönünden inkışaf ettiğini söyleyen İlhan Berk, "Mustafa Çapkan İçin Ağıt" şiirinin aynı serüvene sahip olduğunu dile getiriyor.
Buna, şiirin şaire öğrettiği diyebilir miyiz? Bu soruyu, şiir gecelerinden birinde cereyan edebilecek fevkalade bir münazara konusu olarak alıyor ve cebime koyuyorum.
İla nihai, ben bu güzel eserden almam gerekini aldığımı düşünüyor ve bunun memnuniyeti ile veda ediyorum İlhan Berk'e..
