"Kafka'nın babası, dünya haritasının üzerine yayılmış bir şekil gibi hayatın tamamını işgal ediyordu sanki ve Franz'a hiç yer kalmıyordu. Babasını taklit etmeyi başaramayan Kafka bu yeteneksizliği için kendini suçluyor ve durumu şöyle özetliyordu: "Senin yüzünden kendime olan güvenimi kaybettim ve yerine de sınırsız bir suçluluk duygusu edindim."
Başarısızlığını bu kadar kuvvetli biçimde hisset mesi, hiç şüphesiz, Kafka'nın ebeveynlerinin beklentilerini ne kadar içselleştirdiğinin bir kanıtıdır.