Üniversiteyi bitireli henüz iki yıl olmuştu. Oysa daha dün gibi hatırlıyorum keplerimizi havaya attığımız andaki heyecanımızı... Ne de güzel günleri ardımızda bırakmışız, işsiz olmanın doğuracağı umutsuzluk hissini hiç düşünmeden.
Belki bu süreçte biraz kafamı çalıştırsaydım isimleri unutmazdım.
Evet, artık ben dahil çevremdeki kimsenin ismi yok! Onun yerine sıfatlar var. Mesela bana yakıştırılanlar; Ümitsiz, üzgün, işsiz, vasıfsız, karamsar, kaygılı ve en vurucusu “umutsuz” gibi.
Bu sözde isimlerimle insanların arasında dolaşmaya çalışıyorum. Çünkü “yaşıyorum” demek iş ve eş sahibi kişilere hakaret olacak. Onlar yaşar ben ise sadece dolaşırım; sonumun nasıl geleceğini bilmeden.
Bir kaza, deprem, hastalık yoksa kalp krizi mi sebep olacak? Ya da bunların hiçbirini görmeden bu karanlık hayatımı ışıklandıracak bir mucizeyi mi beklemeliyim?
Sence bunun cevabını bilebilir miydim?
