Kitap, Matsuo Başo’nun 17. Yy sonlarında, eski şairlerin eserlerinde kaleme aldıkları yerleri görme arzusu ile yürüyerek yaptığı yolculuğu anlattığı bir seyahat güncesi..
Dünyanın en kısa şiir türü sayılan, Haiku (Japon şiir türü) ve düzyazıdan oluşan bir günce. Ben şiir kısmını pek etkileyici bulmadım, sebebi belki de çeviri esnasında şiirin anlamını yitirmesi ve/ veya bu türü anlamamış olmam olabilir.
Ama düz yazı kısmını çok beğendim, gittiği yerleri gözümde canlandırmaya çalıştım ve halen var olup olmadıklarını merak ettim. Kitabın tamamını bitirdikten sonra yaptığım ilk şey, söz konusu olan yerleri bulmak, okumak ve resimlerine bakmak oldu.. (Kitap zaten kısacık 100 sayfa )
TAVSİYEM bunu yapmanız, neredeyse hepsi ama hepsi günümüzde halen orada… Bunu yapmazsanız bu kitabın büyüsü yok olur, anlamsızlaşır..
Köylerin, bazısı şehir olmuş ama Ueno ve Yanaka’da halen kiraz ağaçları var ve muhteşem görünüyorlar;
Nikko Dağında ki, Rahip Kukai nin Tapınağı hala orada ve Unesco tarafından korunacak yerler listesinde;
Aşino’da ki, Rahip Saigyo’nun şiirlerinde adı geçen söğüt ağacı hala yaşıyor, gölgesinde kimbilir kimlerin resmi var;
Matsuşima gerçekten anlattığı kadar güzel, adacıkları ile muhteşem..
ve tüm diğerleri..
Elimde, Başo’nun kitabı, Japonya’da o rotayı yapmayı, o yerlerde bulunmayı çok ama çok istedim.. Ahh keşke o kadar pahalı olmasa bu seyahatlar..
Başo (Matsuo Bashō) eski şairlerin eserlerini kaleme aldıkları yerleri görme arzusuyla 1689 senesinde yürüyerek gerçekleştirdiği gezisini kaleme almış. Eğer bir Japon olsaydım bu eser ilgimi çekebilirdi. 