İlk günah insanın birliğin içinde de olsa diğer insanlardan farklı olduğunu fark etmesi ve diğerlerinden eksik ya da fazla olduğu için utanç, kıskançlık, kibir duymasıydı. Bu ilk günahın fiziksel karşılığının en küçük birimi toz, ergenlik çağını geçmiş insanların üzerine toplanır. Çünkü çocuklar kendilerinin diğerlerinden ayrımını yetişkinler kadar keskin bir şekilde fark etmez. Ne zaman kişinin kendiyle ilgili fikirleri sabitleşir, kişi ilk günahın farklı uzantılarından muzdarip hale gelir. Bu kendilik bilincimizi meydana getiren şey ise duygularımız, ruhumuz diyebileceğimiz “bizi, biz yapan” hallerimiz. Duygularımız olmasa hayat çok daha kolay olur, diye düşündüğümüz zamanlarımız olmuştur. Ama biliriz ki hissetmekten vazgeçtiğimizde kötü duygularla beraber hayatı anlamlı kılan zevk, haz, neşeyi de yitiririz; duygular yaşamın sürekliliği için gerekli çabaya çapa atmamıza yarar, vazgeçilemezdir. Bir amacımız olduğunda, ona duygusal bir motivasyonla bağlıysak müthiş bir yaratım gücü açığa çıkar ve bu enerji bize başka dünyaların kapılarını açar. Mesela kardeşini kanserden kaybetmiş bir biyolog ya da hamile bir kadının bebeğinin geleceği için kendisine verdiği bakım sadece bu eylemlerin birinci derece muhattaplarını değil, tüm insanlığı etkileyen sonuçlar doğurur. İnsanlar hayat amaçlarını bildikleri takdirde bu amaca giden yollarda fire vermemek adına kaderi manipüle etmek isteyebilirlerdi; bu yüzden bu dünyaya neden geldiklerini bilmeden, seçimlerini özgür iradeyle verdiklerini zannederek tam da yaşamaları gereken hayatı yaşarlar.
