Bu denli güçlü metinlerin bu denli harika kadınlar tarafından yazılması, tarihin her döneminde yeniden yeniden doğmaları ve sonrasında da var olacaklarını bilmek hayatı sevme sebebi bence.
"Bir kadının kaderi kadın olmaktı." diyor Clarice Lispector. Dünyanın varoluşundan beri süregelen ve bitmeyen sorunlar devam etse de bunlarla baş etme ve karşı koyma durumu da asla bitmiyor. Yaşanılanlar karşısındakini var olma çabası içinde olmayı yok saymak düşünülemez elbet. Bu metinlerin güçlü anlatımlarla okura ulaşması, dilden dile, ülkeden ülkeye dolaşması ise bitmeyen bir manifesto gibi.
Yıldızın Saati, öyle güzel bir acı ama belki de en özgür hissedilen anı betimlemek için kullanılmış ki kitapta, hayran olmamak elde değil Lispector'ın kalemine. Kendi varlığından bile emin olmayan bir kadını kaleme alan bir erkek anlatıcı var. Onun gözünden bakıyoruz olaylara. O ne hissediyorsa kadına baktığında onu okuyoruz biz de. Arada müdahil de oluyor yazar kitaba, bu kısımları çokça sevdim.
Yaşadığı onca şeyden sonra var olduğunu hissettiği cümleler şöyle : "Bir bilinç sicimine yapıştı, zihninden durmadan tekrarladı: varım, varım, varım. Kim olduğu bilmediği şeydi. Kendinin derin ve kara özünde Tanrı'nın bize verdiği hayat nefesini aramaya gitti." Hayatta olduğunu fark etmesini böyle derinlikli anlatmak, böyle güçlü bir kaleme sahip olmak ve bizim bu kalemle hayatımızın bir yerinde karşılaşmamız edebiyatın sihri.
Anlatımıyla, anlattıklarıyla, hissettirdikleriyle elden ele dolaşsın bu kitap. İyi ki tanıştık Lispector, iyi ki yazmışsın!
José Saramago usta gibi Clarice Lispector de kendine has noktalama işaretlerinin ve imla seçiminin değiştirilmemesini istemiş. Kitabı okurken bu ricanın nedenini anlıyoruz. Bu, deneysel bir kitap. Her şeyiyle kendine has. Yazar bunu “Sadece tek bir noktalama yoluyla
