Kendimi ispat ya da kahramanlık gibi kaygılarım olmadı hiçbir zaman. Daha önce de bu satırlarda söylediğim gibi, ben ancak doğruları yapmaya çalıştım ve kendi canımı hiçbir zaman önem verdiklerimden üstün tutmadım.
Sayfa 171 - Timaş YayınlarıKitabı okudu
Başımdan neler geçmiş olursa olsun ve şahsiyetimin sertliği ne derece belirginleşirse belirginleşsin, gerçekte yüreği fazlasıyla yumuşak bir çocuktum ben.
Sayfa 107 - Timaş YayınlarıKitabı okudu
Ne var ki ben, içimde her zaman bir yerlerde yaşamış kusurlarıma duyduğum öfkeyle can bulan o savaşçı tabiatımla hayatta kalmaya karar vermiştim. Kim olursa olsun, birileri tarafından küçümsendiğimi ve inanılmadığımı hissetmek, bana daima yıkıcı bir öfke ve güç vermiştir.
Sayfa 59 - Timaş YayınlarıKitabı okudu
Bazen kendini sevinçli bir olayın eşiğinde, bazen de şifa bulunmaz bir hastalığa yakalanacakmış gibi korkular içinde buluyordu.
Göremiyor musun?
Edindiğim gücü, kanımla mühürleyeceğim bu gece, anlamıyor musun? Beni ezen her insanın, her olayın üzerindeyim şu anda ben. Çektiklerim önemsiz... Izdırabım büyüdükçe ruhum yüceliyor ve geride bıraktığım hayat, zayıf insanlara özgü bir hiçlik halini alıyor. Söyle bana, tüm bunları göremiyor musun?"
Sayfa 57 - Timaş YayınlarıKitabı okudu
Sevgiye, sıcak ve güzel sözlere ihtiyaç duyuyordu
Obrazda özünü tapmaq)
"Ben böyleyim işte!" dedi. "Ben garip bir kadınım... Benimle ahbaplık etmek isterseniz birçok şeylere tahammüle mecbur kalacaksınız... Çok manasız kaprislerim, birbirine uymaz saatlerim vardır... Hulasa arkadaş olduğum kimseler için pek mü- ziç ve anlaşılmaz bir mahlukum..." Sonra kendini bu kadar fenaladığma kızmış gibi keskin, adeta kaba bir sesle ilave etti:
"Ama keyfiniz isterse... Kimseye ihtiyacım yok... Kimseye minnettar olmak, kimsenin dostluğunu, lütfunu istemek niyetinde değilim... İsterseniz..."
Ben hep aynı yavaş ve korkak sesimle: "Sizi anlamaya çalışacağım..." dedim. Birkaç adım yürüdük. Yavaşça koluma girdi ve gayet basit şeylerden bahsedermiş gibi renksiz bir sesle konuşmaya başladı:
"Demek beni anlamaya çalışacaksın? Fena fikir değil... Fakat bana öyle geliyor ki, boşuna emek!.. Yalnız bazan iyi bir arkadaş olabileceğimi zannediyorum... Zaman gösterecek... Ufak tefek kavgalar edersem ehemmiyeti yok. Aldırmazsınız."
İnsanlara ne kadar muhtaç olursam onlardan kaçmak ihtiyacım da o kadar artıyordu.
Hani bazı filmlerde olur, adam masumdur ama bunu yalnızca seyirci bilir, asıl bilmesi gereken bilmez.. bütün hayatım boyunca böyle bir durumda yaşadım ben.
.. kimse olduğum gibi görmek istemiyor beni. Nasıl söylesem.. herkes kendi icat ettiği gibi bakıyor bana.
Arkadaşlarını seçebilirdi belki, ama kendisini seçmemişti. Hattâ insan olmaya bile karar vermiş değildi.
Canı müthiş yanıyor, uzun zamandır hissetmediği o çaresizlik duygusundan da sıyrılmayı başaramıyordu.
Sayfa 143 - Timaş YayınlarıKitabı okudu
