Utanç bu canlılığını nereden alıyor?
Gerçeklik benim için her zaman bilinmez nitelikte birşey olmuştu. Zaman zaman rahatsız edici olabiliyordu bu.
Fazlasıyla kişiselleştiğimi hissederek burada kesiyorum, hâyâ duygum baskın çıkıyor.
Sevgi mi sevgisizlik mi? İkisi birden belki, ya da sırayla, bilmiyorum, emin olun hiç bilmiyorum.
Bitirdiğimi sanıyordum ama hâlâ söyleyecek bir iki şey kaldı, beni boyunduruğuna alan eğilime niçin direneyim ki? Silinen bir acıyı tatmama izin verin, defalarca baktıktan sonra bir kez daha arkama bakmama izin verin.
Sayın Anne'nin sıkıntılı biri olduğuna eminim, ama dertlerinin devasını da yanında taşıyordu, memnuniyetinin gücü acılarında yoktu, bu devalardan birinin ben olduğumu ve benim evliliğimin onu cidden tesellisiz kıldığını hissediyorum.
Selim İleri
Ve daima içe kapanış, iyileşemeyecek kadar içe kapanış.
Sayfa 105 - Ketebe YayınlarıKitabı okudu
Teselli edemediğimiz zaman gözyaşlarını görmemek belki daha iyidir.
İnsanın kendine karşı haksızlık etmemesi ne kadar zor!
Öte yandan, olayların çoğunu anımsardın. İşte o zaman da yazılı şeyler arasında yaşananları anımsayamamaktan kaygılanırdın. Sonuçta o anları da yaşamıştın. Ne olmuştu onlara?
Artık tam anlamıyla insanlığımı yitirmiştim.
Sayfa 110 - İthaki YayınlarıKitabı okudu
İnsanlar, yumrukları sıkılıyken gülmez.
Sayfa 8 - İthaki YayınlarıKitabı okudu
Korkmaktan, korkularına yakalanmaktan kaçarak hayatını erteleyen, öteleyen, gözlerini hayallerine kapatan insanlar var.
Yalnızlığın sessizlik ortamı olduğunu varsayarız oysa çoğu zaman biri diğerine sadece eşlik eder.
