Eskiden derdim ki, bir insanın başına gelebilecek en kötü şey, bir gün yapayalnız kalmasıdır. Öğrendim ki, hayatta insanın başına gelebilecek en kötü şey, yapayalnız hissetmesine neden olan insanlarla yaşamasıdır.
"İnsanların birbirleriyle didişmeleri benim canımı epeyce sıkan bir konudur. Ancak bundan daha çok üzüldüğüm konu, kalplerinin her eğlenceye karşı açık olması gereken genç insanların bir daha ele geçmeyecek olan gençlik günlerini ahmakça şeylere dertlenerek geçirmeleri, iş işten geçtikten sonra da anlamsızca dövünmeleridir."
"Yemeden içmeden kesilmiş, gözüne uyku girmiyormuş;sanki boğuluyormuş gibiymiş..farkında olmadan her şeyi unutuyormuş;sanki kötü bir ruh musallat olmuş kendisine."
Ormanda yürüyordum
Öylesine ve kendimce
Ve hiçbir şey aramamak
İşte buydu niyetim.
Sonra gölgeler arasında
Bir çiçekçik gördüm,
Yıldız gibi parıldayan,
Bir göz gibi gülümseyen.
Yerinden koparmak isterken onu,
İncecikten bana:
Solup ölmemi istiyorsun.
Tutup kopararak beni? deyiverdi.
Onu kökleriyle birlikte,
Hiç incitmeden çıkarıp,
Güzel evin başındaki,
Büyük bahçeye taşıdım.
Büyük sakin bahçede,
Ektim onu yeniden.
Şimdi o küçük, güzel çiçek
Büyüyor durmadan, çiçek açıp, gülerek.