Bizimkiler yoktu. Işığı söndürdüm. Radyonun yanındaki sandalyeye oturdum, yağan karı seyrederek dinledim. Hiçbir günahkar, hiçbir mü’min böylesine ağlamamıştır gibi bir his var içimde. Yana yana, Allah’a, bize acısın, iyi günler versin, kaybettiğimiz sevinç, mutluluk, çocukluk hislerimizi geri versin diye dua ettim. Ağlanacak ne kadar şey varsa hepsine birden ağladım.